Resaca

Hai días que non teño nada que facer polas tardes.

Man sobre man, póñome a pensar en que podo pasar o tempo sen que na frase aparezan palabras como corrixir, lavadora, rocho ou limpar.

E hai outros días, coma este, en que tería que estar en tres sitios ao mesmo tempo: un cursiño pesadísimo ao que vou con Cam hai como unha eternidade, unha aula de inglés á que falto demasiado, e por último unha reunión do claustro.

Ao saír do traballo vou xantar á casa dos meus pais cos pés fríos e mal corpo: o sol enfermo que me cega, amortallado por unha néboa alta, por contra non me dá quentado os ombros, e a miña mai en canto me bota o ollo enriba alvíscame os restos da resaca.

Entre macarróns, ecos de sociedade locais e máis artillaría para a dor de cabeza, establezo as prioridades: unicamente irei con Cam ao cursiño anestesiante, non máis, e pedirei alí un xustificante para inglés e outro para o claustro.

No café, finxindo que escoito a documentada análise que fai a miña mai da actualidade despois que meu pai fuxiu a ver a tele, sinto que a vontade me naufraga en sono e náuseas; e cando saio á rúa, en vez de ir onde debo, boto a andar para a casa a me poñer de córpore insepulto xurándome dúas cousas: primeira, que meterme unha tarde na cama non vai supoñer o fin da civilización occidental como a coñecemos; segunda, que nunca máis probarei o patxarán.