Reciclaxe

Mércores combinara xantar co Teddy. Adoitamos ir a unha grella do polígono que reúne boas condicións de aparcamento e prezo, que está ben situada para os dous, e onde a comida é boa; a min particularmente gústame o movemento de obreiros, camioneiros, viaxantes e executivos que hai no local, toda esa constante maquinaria de alimentar por quendas que parece que non se vai deter nunca; a muller que atende as mesas e toma nota trátanos cunha familiaridade moi agradable, e aí estamos nós, mentres uns toman o café e o solesombra do acabaren e outros aínda aparcan fóra porque non xantaron, escollendo os champiñóns con xamón e o churrasco con patacas. Bebemos auga, pero eu, ademais, quixen unha copa de tinto.
A conversación, que empeza na folga, desemboca media hora máis tarde no sexo, sen que en realidade a ningún dos dous acabe por importarnos se alguén escoita, algo ao que empezo a acostumarme desde que vexo a Calmo falar en público da súa zona inguinal ou do que sucede na súa cama como se estivese a dar unha clase.

Teddy é máis discreto: cun lacónico con Deni o de sempre, ben despacha a miña pregunta de cortesía, céntrase no grego e o alxeriano adquiridos ultimamente vía internet, e até me contaxia un pouco do seu entusiasmo por coñecer xente, desa curiosidade que lle digo que estou a perder como se levase ao lombo un saco de area furado. Despois, na casa fago café e fálolle de Calmo: de Rigoletto na cama, de como un arnés non é unha rebequita, de que cousas non se deben facer en lugares públicos, dalgunhas aventuras Delfos adiante, de que hortalizas cómpre ter na casa ou de por que aínda non vin a película que todo o mundo xa viu.

Cando Teddy se foi e eu me deitei para ler sobre a cama que unha vez máis non desfixemos, comprendín que está en marcha entre nós dous un proceso de reorganización e reciclaxe. A amizade, algo moito máis sólido, é a meta.