sábado, 14 de maio de 2011

Post serodio

Vénceme a preguiza e o blog anda como anda: cando teño algo que contar fáltanme as ganas de contalo, e cando me obrigo a sentar para contar algo ou me falla a conexión ou os fontaneiros pechan o choio, desta vez por obras.
Así que, por unhas ou por outras, trece días despois nin puxen as fotos nin contei aínda que o primeiro de maio fun, como estaba previsto, á Comarca: 30 horas na compaña de Haddock repasando as vidas dos dous á procura de puntos de fuga, de remaches soltos, de bisagras e de non sei que cousas que nos permitan reinventarnos para comezar de novo.
Que a vida ía en serio, como dicía o outro, é evidente: tantos anos, parellas, destinos, casas, tantas vidas máis tarde, Haddock e eu corremos ao medio século sen ganas de asumir que en realidade estamos case onde comezamos.
Como hai vinte e tantos anos, cando nos fixemos amigos, seguimos sen parella estable, soñamos con escribir un libro que mereza a pena, queixámonos da limpeza da casa ou buscamos trucos para non pasar o ferro á roupa; a novidade é que agora Haddock campa polas salas de chat e o facebook cun entusiasmo adolescente que me fai torcer o bico.
No serán do Sábado xuntóusenos A., un dos homes máis calados que coñezo e o único maqueiro: da man del viñeron á conversa os iPods, o gaélico, Tolkien, os causantes da crise e, detrás, todas as filias e fobias que nos collían nos vasos. E entre cervexas e licor café, non houbo moza ou muller menor de 30 á que non tomásemos a medida mentres percorríamos freneticamente os antros aínda abertos, como se algún bucle espacio-temporal nos conducise inexplicablemente á compostelanidade.
E todo para descubrir que agora, corentóns e talvez un pouco correosos, nos volvéramos completamente invisibles para elas.
Voltamos para a casa moi moi tarde. Ou moi cedo, se ben se mira, pois aínda non pasaran as leiteiras. Cando amañecese chantarían os maios na Ferraría pero nós só resucitamos algo do coma ben pasado o mediodía, cando xa cantaran as coplas e aquilo estaba para se desfacer. Ao paso tirei as prometidas fotos de testemuño, moi malas, antes de irmos sentar nunha terraza ao soliño.

7 comentarios:

mfc dixo...

As coisas mudaram e agora são assim!
temos que nos adaptar!

Sun Iou Miou dixo...

Había tempo que non ouvía a das leiteiras. Vouna rescatar.

Chousa da Alcandra dixo...

Veño para manifestar que non estades coma fai vinte e tantos anos por seguir mantendo as mesmas (similares) inquedanzas: estades moito peor, xa que agora sabedes o que amola pasar o ferro, canto costa escribir ese libro e que mal queda a casa sin limpar.
(Non é por amolar, que conste)

Apertas

Anónimo dixo...

Invisibles? Pense no éxito que ten noutros lugares. Saúdos. X

paideleo dixo...

É verdade iso de que chegados a unha idade nos tornamos invisibles.
E dicías que o outro falaba pouco e falou ata do gaélico.

zeltia dixo...

Invisibles para as de 20 anos menos, home; xa vostedes aprenderán a ser indulxentes coa belleza chuchurría e saberlle atopar o punto. Iso, ou consumir a autoestima toda inutilmente. [no fondo non deixa de ser un apuntalamento do ego máis ca unha necesidade real de gustar ás rapazas]

Concha López Fernández dixo...

En certo modo, tamén as mulleres nos volvemos invisibles co tempo, en parte porque a mocidade corre diario cos cambios e chama máis a atención. Pero iso non ha de preocupar demasiado pois estou convencida de que canto máis invisibles nos volvemos cara afora, máis visibles somos cara adentro e ao cabo iso é o que conta.
Un saúdo.