Posiblemente foi algo máis que deixadez o de irmos deixando o asunto tantos anos, mesmo cando chegou a nova lei que simplificaba as cousas (aínda que non para nós, que somos do plan antigo), o caso é que empezar cos trámites do divorcio e abrir a caixa de Pandora foi todo un.
En primeiro lugar, a miña ex non entende por que nos temos que divorciar precisamente agora, así que bota os seus cálculos, e o resultado da súa lóxica resúmese entre risas na frase de onte cando xa case saíamos para aquí: Nena, hai que comprarche un vestido, que papá vai casar.
Felizmente, a miña ex acepta que nos divorciemos e pagará a súa parte dos gastos, pero sublévaa que a avogada sexa tan incompetente como para nos dar a asinar unha mala copia-e-pega do convenio regulador doutra parella, casada pola igrexa e cun fillo chamado Diego.
Que tivese que ser eu quen traducise o texto que acabamos de asinar sobre a mesa do comedor lévaa a dicir non sen certa razón que a avogada nos podía facer algún desconto, pero cando pregunta por que non lle pedín a Polis que nos levase o caso teño que esforzarme por non lle lembrar a berros que nunca foron capaces de estaren na mesma habitación sen temermos os demais unha traxedia.
En lugar diso, e como a estas alturas non vale xa a pena discutir, respondo que Polis non é avogado de familia, e ela marcha escaleiras arriba a cismar, como nos vellos tempos, mentres a señorita Kaplan vai cargando no coche a maleta coa roupa e a mochila cos libros, e a gata Matilde ao pé do limoeiro lambe a coniña ao sol na tarde outoniza..
Ningún comentario:
Publicar un comentario