Pois, señores, despois de meses evitándoo coincidindo fugazmente nos lugares máis inesperados (a última vez, o domingo pasado, ao saírmos a nena e eu de comer o polbo nas casetas e entrar el cunha caterva de letrados), onte non houbo escapatoria posible. É verdade que pola tarde, cando chamou, acordáramos a ver se o sábado ou mellor a semana que vén, pero Polis, que me coñece demasiado, estaba á noite co batmóbil á porta do local de ensaio, decidido a todo se non lle contaba dunha vez a miña historia con Venres.
Achantei: alá deixei as partituras no coche e con elas as esperanzas dunha noite tranquila, e no del fomos cear a un deses sitios solemnes que lle gustan tanto, case vacio por ser mércores. Despois duns tanteos iniciais (a miña glicemia, os seus triglicéridos, as nosas respectivas vesículas) empezou un terceiro grao en toda regra. Prato a prato, e copa a copa (pronto, xa botella a botella), conteille a Polis como coñecín a Venres un serán de domingo en Delfos, onde vive; recoñecinlle que, aínda que sei en que consellaría traballa, ignoro totalmente en que consiste a súa función (é certo que non lle atendo moito cando mo explica); ensinándolle fotos do móbil, cumpriume confesarlle que lle levo oito anos, ao que Polis repuxo que lle parecía riquiño e que non se notaba a diferenza de idade, e que se notaría menos se me rapase esta barba cada vez máis branca; pasando por riba das cousas de cama e bragueta que entusiasman a Polis, concordei con el en que despois de ano e medio véndonos case cada fin de semana, wasapeando cada serán antes de nos irmos para a cama e facendo escapadas en pontes e vacacións, esta é a cousa máis seria que vivín desde que os dinosaurios baixaban a beber ao Miño e eu aínda era un marido. Para confirmar o que fose, o wasap chiaba a cada pouco.
Acabábamos o bacallau e a segunda botella cando lle confirmei que intercambiáramos as chaves da casa; de pouco valeu dicirlle que, os luns que amañezo en Delfos, Venres sae antes ca min para ir ao traballo e son eu quen ten que pechar a porta.
Logo todo se complicou; fomos aquí e alí, manobrando entre a néboa, e ás tres da madrugada baixaba eu do batmóbil diante do meu portal cun índice en sangue de godello, licor café e cervexa capaz de facerme esquecer que deixara o coche aparcado no outro extremo de Ithaca, xusto ao pé do local de ensaio. Cando o lembrei, Polis xa marchara.
Ningún comentario:
Publicar un comentario