Escena

Para mellor aproveitar a boa tarde, levo para o xardin ao pé da parróquia que me corresponde desde hai unha semana (por certo, a mesma en que meus pais casaron), a novela gráfica en que Giardino pon a Max Friedman na Porta do Oriente. E ali me sento, baixo unha camélia, rodeado de vellos, de nenos e de cans.
Non pasa meia hora cando empeza a soar o móbil (xuro que un destes dias cámbio a horrível sinfonia); sucesivamente Pólis, Ti e (uf!) Zara, que aos poucos minutos aparece, armada cun plátano pelado, dando a merenda a Zidane; esta vez el trai a camiseta de Raúl e mui pouquiñas ganas de portar-se ben, e ela o que os contos chaman cara de poucos amigos.
A guerra logo se desencadea: tras algunhas escaramuzas, o plátano vai parar ao chao, produce-se un conato de bofetón imediatamente abortado, e a seguir, o drama. Zara di-lle ao neno que é tan túzaro coma seu pai; Zidane berra, como resposta, Non fales mal de meu pai, filla de puta, que te mato!!
Pareceu que os vellos, os nenos, os cans, e até os paxaros, se detiveran naqueles segundos terríveis. Zara soubo dicer Imos para a casa, anda, e o neno, como livre dun gran peso, mansamente botou a andar diante dela e por entre a xente que os miraba.
Zara murmurou que nos chamaríamos mañá.
Acordou-me unha frase implacável da miña avoa: Os pais son os ósos en que os fillos afian os dentes.
En canto desapareceron Zara e o fillo, erguin-me e marchei. Mirei o plátano ao pasar: as formigas acudian ao festin.