Verniz

Atenuo a resaca con figos que me trai Fesore, que vén esta vez sen nenas, e que comemos ao roubado nunha terraza das Cortiñas de San Román. A mañá está espléndida, mesmo através dos lentes escuros cos que tento combater a fotofóbia.
Precisaba dunhas poucas horas máis de sono, pero resulta que Fesore marcha mañá e quere que nos vexamos, asi que ducha rápida, carreiras, e a recompensa dos figos, talvez como apoio á terápia: o tema central, no que entramos case sen eu reparar, é o de sempre, e en minutos estou xa a repetir e reenfocar e recontextualizar o fin do meu matrimónio.
Viver en parella é extremamente difícil, concluímos; e figo vai, figo vén, concordamos en que apesar do verniz de independéncia, os da nosa xeración mantemos unha situación de permanente adolescéncia respeito dos pais. Aí está ela, que pasou todo Xullo coa família de Xa, e todo Agosto en Ithaca, con sua mai; ou Vapin, que vive cos pais todo o ano, salvo os meses das vacacións, en que vai para o seu própio apartamento; ou Ti, que vive parede con parede cos seus pais e non consegue que a porta medianeira permaneza un só dia fechada; ou Tenuqui, que ainda onte tivo bronca cos irmaos porque os pais irán pasar vários meses do Inverno con ela alá ou acolá.
Ou eu mesmo, que desde que me instalei en Ithaca vou cada dia xantar á casa dos meus vellos, non vexo o dia en que me poña a cociñar no meu tobo.
O remate dos figos puxo fin á análise; acabamos as augas e fomos á exposición de Murado, aqueles cadros das vellas fotos que atesouran os álbumes en todas as casas, co verniz do tempo encerrando para sempre os retratados: Un paseo familiar pola muralla, a foto da licenciatura, os pais, os amigos, a família no comedor... Asi seremos todos nós algun dia, murmura un dos dous, na enorme sala, vacia, de paredes brancas; non che caiba dúvida que asi será.