Gula

Porfin todo en Íthaca: a cama, os livros, as pélis, a roupa, o dormitório da nena, os tarecos da cociña, as esperanzas todas, alguns problemas de instalación (unha lavadora que verque, as paredes dignas dun bunker), e várias caixas de cartón a atravancaren o paso no corredor.
Tamén eu, obviamente.
E un enorme desexo de botar raíces novas que abrollaba esta mañá en canto amañecin, e era tarde: da miña primeira noite aqui erguin-me canso pero enérxico, emprendedor; pendurei alguns cadros, aproveitando os cravos de antigos inquilinos, e tras o almorzo e a ducha deixei tres e retirei o resto tras comprovar que, ademais de estaren demasiado altos, seguian unha liña horizontal, perfeita e implacável.
Envio mensaxes de móbil co novo número a amigos e parentes; tamén a Zara, que inaugura ao pouco a liña para lamentar o fin das vacacións e propoñer-me unha tarde de cine na compaña do señor Wonka e do pequeno Zidane, que esta vez leva a camiseta de Beckham e un dente menos que a última vez que o vin no parque, dez dias atrás; mentres sua mai está no servizo compro-lle pipocas, sen saber que cometo un dos pecados capitais, e sen saber tampouco que acabarei sentindo saudades da miña filla ou o desacougo de quen traizoa, infantilmente.
Cando Zara volta, reñe-nos: a min e a aquel lambón do fillo que, se non segue a dieta que lle impuxo o pediatra, acabará convertido nunha montaña de carne, sebo e colesterol; asi mo explica, arrebolada, e logo durante a película, vendo como rifan os dous por un pouco de millo que ela non lle quere consentir, vendo o gordo neno Hans abafado polo chocolate Wonka, sinto mágoa do pobre Zidane lambeteiro, pero muitas ganas de comer un toblerone que non teño.