Museo

Co tempo xusto de estirar as sabas, malfacendo a miña cama, e de varrer os pelos da bañeira tras a ducha, entran cinco descoñecidos pola casa atónita; en tres quendas, e dirixidos por axentes imobiliários que me converten en guia da miña própia intimidade: son unha parella de noivos, unha rapariga de vintetantos e un matrimónio maduro.
Kaplan ensina o seu museo.
Os visitantes maduros, ademais, interesan-se polos motivos da venda, razón para ter-lles que explicar que marcho trasladado, o que nos leva á miña profesión e á miña orixe extra-ateniense, e daí a que non hai nada como a terra de un e á gloriosa vida dos profesores, esa tropa.
Os noivos casarán pronto, en Outubro; vexo-os tan ilusionados que non desminto a história que tecen sobre a miña vida, e deixo-lles crer que sigo casado e que fomos felices e comemos perdices nesta casa en que xa ven criar os seus cativos loiros, eses que durmirán no cuarto da miña filla, e que talvez serán concibidos no cuarto en que ainda durmo eu.
Brrr.
Farto, escapo.
De camiño ao ciber refago as chaves inúteis sen dar resolvido o seu mistério: nen os duplicados que habia na casa conseguen abrir o portal, e este enigma deixa de interesar-me en canto me dá na cara a escasa brisa que zoa do Barbaña.