venres, 13 de xaneiro de 2006

Pesquisa

Hai muitos muitos anos, cando o mundo era extenso, as canas, remotas, e eu estudava francés, o leitor entregou-nos na aula un texto para que o traducísemos.
Era a fotocópia da páxina dun livro; sen máis datos nen referéncias del que o número da sua páxina, 43.
Non recordo (nen importa para esta história) se dei feito a tradución, nen por que non preguntei a aquel profesor de que obra o quitara, pero o texto era dunha beleza tal que o gardei, preservando-o da triste sorte dos apontamentos, da hecatombe dos papeis inúteis. E á espera de desvelar o seu segredo, a fotocópia acompañou-me durante 22 anos.
Hai un par de semanas, estando con Ti na Cova, entrou co marido Queen, unha compañeira do centro onde agora traballo. Foron innecesárias as presentacións: era o leitor francés de hai séculos, e, seguramente animado pola cervexa, fixen memória para el e contei-lle o caso e a pesquisa.
Esta mañá no meu casilleiro havia un livro de Eduardo Galeano, Vagamundo, e na páxina 43 aquel texto que eu buscava, Mujer que dice chau. Este texto:

Me llevo un paquete vacío y arrugado de cigarrillos Republicana y una revista vieja que dejaste aquí. Me llevo los dos boletos últimos del ferrocarril. Me llevo una servilleta de papel con una cara mía que habías dibujado, de mi boca sale un globito con palabras, las palabras dicen cosas cómicas. También me llevo una hoja de acacia recogida en la calle, la otra noche, cuando caminábamos separados por la gente. Y otra hoja, petrificada, blanca, que tiene un agujerito como una ventana, y la ventana estaba velada por el agua y yo soplé y te vi y ése fue el dia en que empezó la suerte.
Me llevo el gusto del vino en la boca. (Por todas las cosas buenas, decíamos, todas las cosas cada vez más buenas, que nos van a pasar.)
No me llevo ni una sola gota de veneno. Me llevo los besos cuando te ibas (no estaba nunca dormida, nunca). Y un asombro por todo esto que ninguna carta, ninguna explicación, pueden decir a nadie lo que ha sido.
Algunhas veces, a eternidade non é demasiado tempo.

12 comentarios:

Plattdorf dixo...

!

Tongzhi dixo...

Que engraçado!
Eu acho uma delicia estas coisas acontecerem.

Laurindinha dixo...

O importante non é o que dure a eternidade, senón a súa intensidade...
Galeano... O primeiro libro que lin del foi unha compilación de textos seus titulada Mujeres. Descubrín como se pode levar grans de millo gardados no cabelo...
Fermosísimo o cadro (Chagall?)

bueno dixo...

casualidades, que sem quererem, fecham um ciclo. lindo o texto.

Anonymous dixo...

Creo que es de lo más bonito que nos has contado. Me encantó!

Marinha de Allegue dixo...

Os ciclos e as coincidencias todo volta...
Unha aperta.
:)

Peke dixo...

Encantoume o post. Galeano é un dos meus escritores favoritos.

Tere Holmes dixo...

As veces pasa que e pasa que as veces a soledade nos xoga malas pasadas, compañeira. ¿Era así?¿Recuerdas dónde escribiste esto?Ya entonces te dije que eras bueno en esto...de escribir. Bicos desde el punto centro. Lo que daría por vivir en la periferia noroeste.

Kaplan dixo...

claro que me acordo, tere, e era máis ou menos asi como dis. restante, como sabes, disentimos
:-)

sara jess dixo...

a min pasoume algo semellante cun texto de Rulfo "no oyes ladrar a los perros?". só que non fixo falta que pasaran tantos anos.

alfama dixo...

Fermoso texto... aínda que só sexa pola coincidente relación cos calendarios de onte, os reloxos en adagio e a tenrura da sopa de mafalda, permítame un consello: "teoloxía 3" de Galeano...
O texto que eu non busco desde hai anos (agardo que el me atope, aínda que é terríbelmente duro isto da paciencia) é un conto de Edgar Neville sobre a creación do Paraíso...

Un pracer o seu blog

Moraima dixo...

Quizais estou facendo mal e unha non se poida achegar a Robinson en Ithaca a querer tragalo todo en dous días...hai cousas que requiren pouso.

Se eu non fose tan... apaixonada?... teríao feito mellor.