Ruína

Sen saber máis del desde fin de ano, Domingo telefona Pólis. Tarde como era, con todo o meu cansazo despois da rota a Manderley coa nena, seguramente non entendin como devia o planning da tola aventura en que nos meteríamos ao dia seguinte.
De entender o que me propuña, con certeza teria dito que non.
Pero as cousas sucederon doutro modo, ainda que non como Pólis esperava cando onte nos atopamos para xantar na vila onde traballo; cando chegou, no batmóbil, eu xa ía polo segundo repaso ao xornal, carteleira e esquelas incluídas.

Diante do escasamente sofisticado manxar (chuletas con patacas fritas sobre pratos de duralex e ensalada de leituga murcha), Pólis foi-me expondo os motivos da repentina expedición, que resumo: coa morte de sua mai, Pólis converte-se en herdeiro dunha casa con terreo a uns cuarenta kilómetros de Ithaca; pero como é a casa dos avós, a Pólis tan só corresponde un terzo, porque os outros dous son das suas tias, esas bruxas.
E antes de vender-lles a parte ou comprar a das vellas, naturalmente quero saber de que estamos a tratar.
Pólis necesitava unha opinión obxectiva, o teu sentido comun, a tua intuición, o que sexa, que naturalmente non é posível disociar do meu pobre corpo, aquel que vagou sobre a lama dos camiños, que camiñou baixo o orvallo na tarde fria, que saltou chantos, e que en vez de cuarenta viaxou case setenta kilómetros por pistas forestais en que dava pena meter o batmóbil, en demanda dun grial con forma de casa.
Pasadas as 6, cando a escuridade se botaba sobre nós e sobre o mundo, cando pensávamos xa en renunciar, apareceu no conto pola beira da estrada, coma un sátiro de pucha e paraugas, un vello que lembrava á defunta Merceditas paz descanse, e que nos axudou a desfacer o novelo viário en que nos metéramos.
A casa, ainda en pé, non é máis que unha ruína: catro paredes de pedra co tellado afundido e un alboio; a porta, firmemente fechada, resiste ainda o pulo das silveiras que asoman polas xanelas do sobrado. Ao lado, iso si, hai un belo pomar e un castiñeiro.
Antes de volvermos para o coche, de costas á casa, Pólis mexou longamente; os dous rimos cando lle preguntei se marcava o território; anda, mexa ti tamén, invitou.

De regreso a Ithaca, a patrulla de tráfico coroou un dia de ruína cunha multa de 300 eurazos por exceso de velocidade. Iso si, levávamos os cintos postos.