Sentidos

Con case un mes de retraso, pero aceito o desafio de Fisiologus, e aveño-me a enumerar o que aman os meus sentidos, na seguridade de non ser orixinal nen tampouco preciso.

1. A vista adora pousar-se nos vértices, nas aristas, nas beiras das superfícies limpas e livres, que os ollos miopes percorren á procura das distáncias que os lentes lles franquean; a vista apalpa con cobiza a erva alta dos campos que o vento peitea, avarentamente acarícia os fios de sol que atravesan a follaxe, esvara gozosa polos obxectos que con certeza me gusta ver (flores, auga ao sol, lume, seixos) ou foxe arrepiada dos que ódio. A vista ama e percorre as cores intensas e suntuosas: o azul escuro, o vermello brillante, a cor do limón, o verde botella, o metal suave da prata antiga.
2. O olfacto, seguramente o máis esperto, saborea gorentoso o cheiro das laranxas e as mazás, da erva recén segada, da terra tras o trevón estival, das flores máis humildes (a lavanda, a mimosa, o xasmin); paladea os tastos do tabaco, da canela e do pan quente, devoraria mesmo o ar que corre entre a roupa lavada e tendida para secar e o que ceiba un piñeiral nunha tarde calorosa de Verao.
3. O gosto coincide co de Fisiologus na sua afeizón polo viño bon, pero non na sua teimosa procura do que non existe: o gosto espreita nas cousas que van á boca aquelas cousas que coñeceu antano, que no pasado desfrutou, seguramente na infáncia; o gosto alvisca por veces sabores pálidos, difusos, que vagamente evocan dias luminosos e xogos escolares: chocolate, amorodo, toffe, marmelo, galleta campurriana, menta, olivas negras, pero que non son xa máis do que visións planas e sen brillo.
4. O tacto axexa o roce da própia pel con outras peles, o brando rumor da auga morna ao correr sobre ela, o asubio da brisa nos cabelos; sixiloso agarda a carícia das palavras murmuradas cerca, a presión do abrazo para estremecer-se, gozosamente ou en alerta pola proximidade excesiva, o fresco estalar das sabas limpas e recén postas.
5. O ouvido é provavelmente o máis minguado de todos, resentido pola necesidade de apoiar-se nos outros catro, que se prestan ao servizo pero nunca bastan: o tacto que percebe a mao que avisa que me falan, a vista que le os lábios de quen me fala, o olfacto que me alerta de que algo se está a queimar na cociña. O ouvido gosta dos sons graves e seguros, que percebe mal ou non percebe, e, teimoso coma un sabuxo, permanece alerta, ventando no meio do ruído ou do siléncio, até descubrir o que os que oen non souberon escuitar: o tic-tac dun relóxio, o cantar dun grilo na noite, a pinga dunha billa, a voz en soños da miña filla.

En conclusión, querido Fisiologus, como case ninguén sabe, os cinco sentidos son catro, e poden resumir-se en tres: a vista e o olfacto.