Semana

Vivo nun deserto, e non só pola calor: os amigos aparecen brevemente no horizonte como oasis coa forma de mensaxes de móbil, tórridas ceas de despedida, visitas repentinas ou citas en lugares inesperados.

Martes tomei o chá con Tere Holmes na casa dos seus pais no canto de xantar con ela; estando comigo a nena prefiro non faltar ás comidas. Falamos das respectivas mudanzas mentres na televisión poñen a novela á que está enganchado todo cristo menos eu; non tocamos certos temas, pero dime que ten reservado un barriliño de cervexa para cando a inauguración do tobo, algo que non sucederá, pero que non lle digo.

De regreso, vexo a Ti rodeada de familia nas Cortiñas de San Romao; segunda vez que nos vemos en meses, os que levo afastado do endogámico grupo polo que non inaugurarei con festexos: temo como o lume que algunha me pote no sofá ou que Estridente me taconee subida na mesa do comedor e con perigo de ser degolada polas aspas do ventilador do teito. Por suposto, nada disto comento con Ti, que tras a crónica de obras e reformas aínda me arranca a promesa irmos comer o cocido con Tere Holmes no de sempre.

Mércores foi Teddy quen chamou para un dejà vu de café escaso.

Xoves, inesperadamente, Ambece chama para dicir que fai o Camiño de Compostela ao mar, que ao día seguinte chega a Fisterra, que estará uns días en Atenas antes de regresar ao Sul, e que non regresará sen que nos vexamos.