Prozac

Haddock está feliz, para alén do prozac que toma cada día.

Segue a desfrutar da fresca independencia que aínda lle parece infinita, pero non desa pavorosa independencia dos divorciados que cren que o planeta mudará a órbita por se poñeren a dieta, por pintaren as canas ou por compraren un cochazo que lo flipas.

A liberdade, cóntame Haddock por móbil, segue a habitar no tobo que aínda non coñezo; segundo parece, máis habitable agora a forza de ikeas, aínda que definitivamente sen televisión, só coa radio marcando as horas camiño dos Venres.

Pero a soedade élle moito menos; conta Haddock que alguén empezou a abrirse paso na súa vida intencionadamente pouco amoblada, que ela traballa fóra, que se ven os fins de semana alternos (cando a nena de Haddock non está); pero tamén conta que foi alumna del no seu primeiro curso na Comarca e que el lle leva varios anos, tal vez doce. Nunca o ablativo absoluto deu tanto xogo e a tanto prazo, broméolle chegando ao portal e antes de que me pregunte que tal eu. Eu?

Pois ben, grazas.