Dúas

Estou con dúas a un tempo, e, como na oración, se con unha me deito, coa outra me levanto.

Volvín coller un libro de Proulx, esta vez unha novela, despois dos excelentes relatos a que dá título o máis coñecido, que non o mellor: segue a pareceme unha narradora moi exixente, angulosa e nada fácil. Como non son amigo de establecer relación entre a vida dun autor e a súa obra, negarei ter pensado que os incontables, precarios e variados empregos da autora (ese tópico), os seus divorcios (gáñame por dous) e o seu medio século antes de poñerse a escribir levasen aos duros e abafantes escenarios onde as personaxes viven as dúas vidas entre as que pairan.

A outra do tandem é a baronesa James, de quen non lera absolutamente nada (perdoarán as amigas especialistas). Escollina como contrapeso de Proulx pola forma do seu libro autobiográfico que lembra un blogue (este mesmo, fóra os cocktails, os oficios dominicais e as visitas á perruquería), e porque me intrigou a fraxilidade da velliña encantadora e aparentemente indefensa da foto; un erro na realidade: trátase dun monolito de basalto entrefrebado de aceiro, con remaches de titanio, que consegue poñerme dos nervios con ranciadas sobre a felicidade da xente na súa mocidade apesar das bombas, a fortaleza dos valores ou os sinxelos e piadosos costumes de antano.

Tras elas hai dúas vidas duras, pero nun caso o lastro de sufrimento trocouse en compaixón e humanidade. No outro, non.