Eufemismos

No súper (pero desta non nas Verduras senón onda os Conxelados) atopo a Mambrú, a primeira vítima que coñezo da situación certamente adversa e complicada que, a dicir do Presidente, vivimos.

Como Mambrú tiña ganas de parola houbo que volver temporalmente os chícharos, o xelado e a menestra aos conxeladores, así que os carros xa intimaban antes de lle dar entendido a Mr. Eufemismo que houbera reestruturación de plantilla e que a el (14 anos na empresa, pero a anos luz de soñar sequera coa prexubilación) lle tocara saltar.

Primeiro estivemos falando de acomodarse un e botar raíces, do que cómpre renovarse e tomar aire; de Xefes e xefes; de bullying, mobbing e burning; de oposicións (dime que ten o CAP, que está pensando facerse profesor).

Despois foi laiarse: que se todo se vén abaixo cando un menos o espera, que se a vida era non mellor nin máis facil pero si máis clara no tempo dos nosos pais, que se por fin atopara unha mulleriña para casar, ter fillos e comprar unha casa, que se sempre tivo medo a quedar só, uf.

Para daquela forcei a despedida e os conxelados volveron ao carro: axexei alá, no fondo dos seus circunloquios, meandros e eufemismos, e vin latexar e mover as ás algo escuro do que eu fuxía como da peste.