Polis abría a porta e procesaba os abrigos, recibía os agasallos con esa alegría un pouco excesiva e un pouco infantil a partes iguais que mantén intacta desde EXB, e facía que alguén che servise unha copa de viño ou algo mentres dun rebulizo de papeis rachados e celofán ían aparecendo, que eu vise, un libro de arquitectura, unha bufanda e unhas chinelas, un xogo de copas, unha auténtica ánfora romana de imitación, un xadrez de metacrilato e dous discos.
E é que non fun o único que acertou con Raphael: a procuradora chegou antes e o disco xa soaba no salón cando cheguei eu, así que, para que cambie o meu Raphael por outra cousa, prometín levarlle un día destes a Polis o meu tique de compra no que figuran impresos o leite, o pan integral, a leituga, os tortelini frescos, a auga embotellada, o deterxente da lavadora, uns coxotes de polo e as mandarinas.
Como era de esperar, non preguntei por Encantador en toda a noite: o alvariño primeiro, os chistes do pediatra despois, e o cardhu na sobremesa, acabaron por levar a velada a un terreo mooooito máis superficial no que xa daba igual que ao perruqueiro lle restase un mes de paro ou que á procuradora lle rompese o tacón do zapato vindo do baño e tivese despois que ir para a casa en taxi.
Pasadas as dúas marchei cun dos avogados, que me acompañou até San Pedro, sen esperar a ver se entre os últimos a abandonaren o barco había algún que se quedaba toda a noite.
Cando me deitei na miña cama tiña un terzo de alcol en sangue a circularme polo corpo, o estómago a rebentar, e unha enorme angustia ao pensar que non ía poder durmir nin cinco horas antes de erguerme para ir traballar.
E é que non fun o único que acertou con Raphael: a procuradora chegou antes e o disco xa soaba no salón cando cheguei eu, así que, para que cambie o meu Raphael por outra cousa, prometín levarlle un día destes a Polis o meu tique de compra no que figuran impresos o leite, o pan integral, a leituga, os tortelini frescos, a auga embotellada, o deterxente da lavadora, uns coxotes de polo e as mandarinas.
Como era de esperar, non preguntei por Encantador en toda a noite: o alvariño primeiro, os chistes do pediatra despois, e o cardhu na sobremesa, acabaron por levar a velada a un terreo mooooito máis superficial no que xa daba igual que ao perruqueiro lle restase un mes de paro ou que á procuradora lle rompese o tacón do zapato vindo do baño e tivese despois que ir para a casa en taxi.
Pasadas as dúas marchei cun dos avogados, que me acompañou até San Pedro, sen esperar a ver se entre os últimos a abandonaren o barco había algún que se quedaba toda a noite.
Cando me deitei na miña cama tiña un terzo de alcol en sangue a circularme polo corpo, o estómago a rebentar, e unha enorme angustia ao pensar que non ía poder durmir nin cinco horas antes de erguerme para ir traballar.
10 comentarios:
Pero pagou a pena, non?
Ás veces é bo non ter unha gota de sangue no noso alcol. Presta ben facer viaxes extracorpóreas, nas que importa un carallo se rompe o tacón do zapato ou se cae a porta de Alcalá...
As miñas felicitacións para Encantador e...un consello: non volva meterse no medio de dous avogados. Pode meterse en líos!
Eu dígille coma a Peque: pagou a pena ¿non si?.
Algún día vas poder responderme ao teléfono fixo ou móbil? É que quería convidarme a cear á túa casa un día destes... porque sigo viva..
Eso: los tortellini, frescos y el agua, embotellada ;D
Y que corra el alvariño.
Mua.
E a ausencia presente en todo momento.
Queda oficialmente designado Cronista Dos Pequenos Actos Que Nos Fan Felices De Cando En Cando Nin Que Sexa Pouco Tempo.
Gosto destas curtas cronicas... Tive um pouco de dificuldade em entende-la (gramáticalmente, OK?) mas sempre saio daqui com este sentimento de ter lido de forma compacta um UNIVERSO de informacos (a maioria delas nao escritas... só sugeridas... nas entrelinhas!). Ótimo!!!!!!!!
O que máis me gusta destas xuntanzas son os regalos(aínda que sexan repetidos) e observar, cando queda pouco que decir,como se acaban as copas rapidiño. Despois, dormir é case imposible. Bicos
O traballo si, pero que lle quiten o bailado. O tercio de alcol como si fose un combinado. Siga bebendo un tercio en sangue, para que siga escribindo unhas crónicas de sociedade tan entretidas e tan ben contadas. Un saúdo
por aquí dando unha volta polo blog teu.
(sempre te vexo de uniforme por aí, e entroume a curiosidade)
qué mellor sitio para presentarmos ca unha reunión social
(malia que eu non estivese invitada, pero xa se sabe estas cousas como son: calquera pode aparecer)
saúdos.
Publicar un comentario