Reclusión

O frío e o entroido mantivéronme recluído e semi-incomunicado desde Venres, vagando polo tobo e só saíndo para xantar na casa dos meus pais, e hoxe con Tere Holmes nun restaurante perto do tobo.

A xulgar polo que lle escoito á miña mai, que a diario me pon ao día con miles de crónicas de todo tipo, densamente poboadas de cousas que non me interesan o máis mínimo sobre persoas que nin coñezo, o mundo segue perfectamente en marcha.

A xulgar polo que contou Tere Holmes sobre amigos e coñecidos de entrambos, igual: incluíndo avarías, desaparicións e até algunha morte sorprendente.
Nestes tres días quixen facer moitas cousas, pero ao final a roupa segue amoreada no cesto, non limpei a casa, non empecei con certos apontamentos e tampouco dei longas camiñadas por Mouse Park. Por contra, concentreime en rematar dúas tarefas que xa duraban: O símbolo perdido, e Sexo en Nova York, a serie.
Do libro de Brown, agasallo de Polis e fantasía para encefalogramas planos, direi que non vale o papel en que foi impreso, probablemente o mesmo que xa dixen aquí dos seus antecesores; posto que os tres tochos son tres versións da mesma mamonada primixenia, non está daquela de máis o mesmo comentario.
Dicíallo o outro día a Calmo: vendo Sexo en Nova York estou a entender mellor algunhas cousas do meu matrimonio; que por el podían extinguirse as mulleres, foi a resposta de Calmo, claro que irtos como íamos baixo a xeada na procura da cea, ben podía obviarse o politicamente correcto.