Ring

Polis non dá tomado unha decisión sobre o legado Merceditas, a casa herdada da sua mai, e as procelosas augas do debate axitan as conversas dos amigos facendo-lle mudar de opinión cada vez que nos vemos.
Se hai uns dias estaba convencido de abandonar a ruína ou vender-lle-la a tias e primos, tras unha expedición acompañado de Tadsio-a-Lua e non sei que cios e prepúcios á sombra do castiñeiro, onte entrou na miña casa pouco menos que disposto a dar a vida por devolver o esplendor perdido a aquela Tara chairega naufragada en silvas.
Pedimos unha pizza, e da sua estraña maridaxe co licorcafé surxiron soños delirantes e kich de pérgolas, colúmpios no castiñeiro, solpores no porche ao canto dos grilos do Verao, e a visión dunha casa que nen co dobre do licorcafé consumido se achegaria á que visitamos aquela tarde de hai unhas semanas.
Pero estamos a falar da mesma casa? preguntei eu, xa farto, e Polis, atuado polo alcol e a roxa terra de Tara, ficou tan amoucado que a noite non foi despois a mesma.
Pero eu si, claro: ti sempre serás o mesmo, non si?, ti nunca cambiarás, Don Perfeito, rosmou poñendo abrigo e luvas cando marchava, mui seco, Polis.
Ao tornar para o salón, para alén dos murchos restos da pizza, Anibal Lecter pastoreava años silenciosos na TCM; e Don Perfeito, noqueado no primeiro e único round dun combate inesperado, tentava escorrer o que restase de licorcafé na botella.

Manias

A petición dun dos dous hemisférios da Noite subsahariana, fago acto de contrición, e sen muito propósito de emenda, confeso, con humildade e certa vergoña, os cinco pecados capitais solicitados. Velaí:

1. Ódio a sopa sobre todas as cousas: podo xurar que desde a última vez que a comin catro papas houvo en Roma, e cinco presidentes na Moncloa; naquela altura era eu un menino impúber, e hoxe nen son menino nen impúber, e algunhas veces até nen son.
2. Non soporto os relóxios parados nen os calendários coa folla do mes anterior, tampouco os relóxios que non se axustaron ao correspondente horário de verao ou inverno. Folga dicer que, ainda tentando-o por experimentar que se sente, nunca dou chegado tarde a unha cita.
3. Teño fóbia ás arañas: implacável, paralisante, imesurável; a soa visión dun destes seres pode arruinar-me o sosego na máis pracenteira velada. Obviamente, sigo sen acreditar na existéncia dos seus primos os ácaros: se tal sucedese, sucumbiria á loucura, sen remédio.
4. Son escrupuloso comendo: pelo meticulosamente as laranxas até eliminar a capa branca que hai baixo a casca, retiro todos e cada un dos fios dos plátanos, ver tona no leite dá-me náuseas, chego a suar se vexo que a carne sangra no prato, etc.
5. Angústia-me comezar unha cousa sen ter rematada a anterior, e iso vale para todo, sexan bolígrafos, livros, cursiños ou parellas; o cal non significa que non o faga, senón que me flaxelo duramente cando sucede.

Desexaria que confesasen as suas cinco manias Teo, Peke, Plattdorf, Cesare e Tong-zhi.

Loito

Ou de como algunhas veces a abstención (esta é dun 37%) pode ser cómplice e culpável.

E a frase todos son a mesma cousa resulta unha falácia indecente.

Ou de como o dito do meu pai, segundo o cal coa culler que colleres, con ela has de comer vale como triste epílogo a esta fábula.

Naturalmente, este blog tampouco está con Cavaco, e solidariza-se e fai-se eco do luto nacional-blogueiro degredado polas blogs irmás do Sul.

Necrolóxica

Sorprendentemente, non houvo visita de Nadal: nen cañas de crema nen puro pestilente na sala, nen tampouco crónica de conspiracións internacionais.

Hai unhas semanas chegou o último envio: dous cadernos ateigados de minuciosas inscricións en clave, informes, planos debuxados de lugares estratéxicos, mensaxes cifradas e estraños símbolos, que foron parar, como sempre, á caixa forte inexistente.

Hoxe no mercado meus pais atoparon as irmás, que lles comunicaron a triste morte por enfisema do máis veterano axente secreto ao servizo da Sua Maxestade.

Descanse en paz.

Ruína

Sen saber máis del desde fin de ano, Domingo telefona Pólis. Tarde como era, con todo o meu cansazo despois da rota a Manderley coa nena, seguramente non entendin como devia o planning da tola aventura en que nos meteríamos ao dia seguinte.
De entender o que me propuña, con certeza teria dito que non.
Pero as cousas sucederon doutro modo, ainda que non como Pólis esperava cando onte nos atopamos para xantar na vila onde traballo; cando chegou, no batmóbil, eu xa ía polo segundo repaso ao xornal, carteleira e esquelas incluídas.

Diante do escasamente sofisticado manxar (chuletas con patacas fritas sobre pratos de duralex e ensalada de leituga murcha), Pólis foi-me expondo os motivos da repentina expedición, que resumo: coa morte de sua mai, Pólis converte-se en herdeiro dunha casa con terreo a uns cuarenta kilómetros de Ithaca; pero como é a casa dos avós, a Pólis tan só corresponde un terzo, porque os outros dous son das suas tias, esas bruxas.
E antes de vender-lles a parte ou comprar a das vellas, naturalmente quero saber de que estamos a tratar.
Pólis necesitava unha opinión obxectiva, o teu sentido comun, a tua intuición, o que sexa, que naturalmente non é posível disociar do meu pobre corpo, aquel que vagou sobre a lama dos camiños, que camiñou baixo o orvallo na tarde fria, que saltou chantos, e que en vez de cuarenta viaxou case setenta kilómetros por pistas forestais en que dava pena meter o batmóbil, en demanda dun grial con forma de casa.
Pasadas as 6, cando a escuridade se botaba sobre nós e sobre o mundo, cando pensávamos xa en renunciar, apareceu no conto pola beira da estrada, coma un sátiro de pucha e paraugas, un vello que lembrava á defunta Merceditas paz descanse, e que nos axudou a desfacer o novelo viário en que nos metéramos.
A casa, ainda en pé, non é máis que unha ruína: catro paredes de pedra co tellado afundido e un alboio; a porta, firmemente fechada, resiste ainda o pulo das silveiras que asoman polas xanelas do sobrado. Ao lado, iso si, hai un belo pomar e un castiñeiro.
Antes de volvermos para o coche, de costas á casa, Pólis mexou longamente; os dous rimos cando lle preguntei se marcava o território; anda, mexa ti tamén, invitou.

De regreso a Ithaca, a patrulla de tráfico coroou un dia de ruína cunha multa de 300 eurazos por exceso de velocidade. Iso si, levávamos os cintos postos.

Pesquisa

Hai muitos muitos anos, cando o mundo era extenso, as canas, remotas, e eu estudava francés, o leitor entregou-nos na aula un texto para que o traducísemos.

Era a fotocópia da páxina dun livro; sen máis datos nen referéncias del que o número da sua páxina, 43.

Non recordo (nen importa para esta história) se dei feito a tradución, nen por que non preguntei a aquel profesor de que obra o quitara, pero o texto era dunha beleza tal que o gardei, preservando-o da triste sorte dos apontamentos, da hecatombe dos papeis inúteis. E á espera de desvelar o seu segredo, a fotocópia acompañou-me durante 22 anos.

Hai un par de semanas, estando con Ti na Cova, entrou co marido Queen, unha compañeira do centro onde agora traballo. Foron innecesárias as presentacións: era o leitor francés de hai séculos, e, seguramente animado pola cervexa, fixen memória para el e contei-lle o caso e a pesquisa.

Esta mañá no meu casilleiro havia un livro de Eduardo Galeano, Vagamundo, e na páxina 43 aquel texto que eu buscava, Mujer que dice chau. Este texto:

Me llevo un paquete vacío y arrugado de cigarrillos Republicana y una revista vieja que dejaste aquí. Me llevo los dos boletos últimos del ferrocarril. Me llevo una servilleta de papel con una cara mía que habías dibujado, de mi boca sale un globito con palabras, las palabras dicen cosas cómicas. También me llevo una hoja de acacia recogida en la calle, la otra noche, cuando caminábamos separados por la gente. Y otra hoja, petrificada, blanca, que tiene un agujerito como una ventana, y la ventana estaba velada por el agua y yo soplé y te vi y ése fue el dia en que empezó la suerte.
Me llevo el gusto del vino en la boca. (Por todas las cosas buenas, decíamos, todas las cosas cada vez más buenas, que nos van a pasar.)
No me llevo ni una sola gota de veneno. Me llevo los besos cuando te ibas (no estaba nunca dormida, nunca). Y un asombro por todo esto que ninguna carta, ninguna explicación, pueden decir a nadie lo que ha sido.

Algunhas veces, a eternidade non é demasiado tempo.

Elegantemente

Tomando café con Ti e con duas amigas antes de iren ao traballo, Mirinda anúncia-nos que vai pór á venda o piso de 120 m2 en que viveu con Vladimir (tan vacio de móveis e tan cheo de lembranzas, sostén), e que anda á procura de apartamento (total, para min soa), e un breve siléncio estende as asas sobre as cuncas e as luvas desmaiadas na mesa.
Cando a porta da cafetaria se abre para dar paso aos clientes, no ar xeado que entra cavalga a voz irta dun clarinete que un músico toca fóra, na névoa.
Instintiva e imprudentemente, o ollar de todos buscou o rosto de Mirinda.
E ali surxiu e esvarou, durante segundos intermináveis, unha bágoa; até que Mirinda foi para a máquina por tabaco, e tras ofrecer volveu á carga co asunto da mudanza e o aluguer e o apartamento e os móveis.
Elegantemente, como se a xordeira máis completa se acabase de instalar nos seus ouvidos ou no seu corazón.

Post

Post coitum, post mortem, post natalem.
Hai sempre que bulir despois, para evitar a tristeza: desmontar a árvore (repentinamente virada un estorvo no salón), preparar clases (confeso que até hoxe no traballo non lembrei que impartia nen as caras dos meus alunos, canto máis os seus nomes), e limpar a casa, e pasar o ferro a algunha roupa indispensável.
Recolocar-me, en suma, axustando o meu horário ás abomináveis 7 da mañá en que o relóxio me pon a andar cada dia desde hoxe.
Asistin con lástima ás progresivas despedidas de Nican, de Fesore, de Tere Holmes para os seus respectivos pontos cardinais, rexistrei para a história que eu xa non me irei, que por primeira vez en catorce anos nengunha fria casa espera por min tras as vacacións.
E non direi, non, que non me pesa (tristemente, un pouco) porque ainda sinto o punxir do ollar dos meus amigos cando mo escuitaron dicer.

Horror

Entro en Renas e Veados esta mañá, e fico arrepiado coa imaxe que lles roubo, a mesma que emitiran as televisións todas o dia 5, e que eu, xorda e irresponsavelmente, esquecera.

Nen sequer as lembrei cando Ti e eu levamos os lotes de roupa aos mendigos do seu portal.

Que clase de seres somos, que clase de mundo construímos, que clase de vida vivemos, cando as máis atroces imaxes (os gatiños a xogaren co pardal, di o Renas) non duran nada na nosa memória?

Homeless

Pasaron os Reis, si: deron a sua volta anual por Ithaca, repartiron xoguetes e agasallos a nenos e maiores, fecharon coa sua marcha un nadal máis, pero volveron esquecer os máis pobres viciños de Ti, os homeless que viven desde hai anos ao pé do seu portal.

Queres que fagamos de Reis Magos? preguntou Ti na rua;volvíamos das copas, cheos de frio e alcol, na madrugada do Venres, e subimos ao piso, e de novo baixamos ao portal; esquivando os cartóns de viño e os restos de comida do chao, Ti deixou con cuidado tres mantas, tres mudas completas e tres libras de chocolate en senllas bolsas de papel, ao pé da cada unha das camas de cartón.

Os tres mendigos dormian e ninguén nos viu, nen tan sequer a lua crecente que, ao marchar eu para a miña casa, estava a ollar para outro lado.

Sombra

Cando penso que se fora, no mesmo Carrefour se me amostra, e non era a estrela que brilla pendurada sobre cada caixa, nen era o vento que zoa, porque nengun vento zoava nesta mañá soleada que aproveito para encher a neveira.
Non batemos os carros; en realidade apareceu de repente diante de min, a buscar a Zidane, que escapava dela brandindo a espada láser de Darth Vader e co intercomunicador galáctico no brazo esquerdo.
Saudamo-nos, e por liberar unha conversación que con grandes dificuldades se abriu camiño, preguntei-lle por cousas estúpidas como o nadal, o pé escordado do neno ou, a máis estúpida de todas, o traballo. En Marzo, cando terminen as rebaixas, empeza nunha tenda de zapatos, nunha rua que non coñezo, perto da sua casa, e Zara trata de orientar-me, mentres enreda cos dedos nos ferros do meu carro vacio.
Estamos parados xunto ás estantes das películas muitos minutos cargados de siléncios: non hai nas suas palavras aquelas aristas da última vez no parque, aquela feroz distáncia; pero tampouco hai máis do que unha leve, borrosa e apresada promesa de vermo-nos un destes dias, xa te chamo eu.
Deixo-a marchar sen facer outra cousa que segui-la cos ollos, a ela e a Zidane, camiño da saída sen compra.
Talvez, penso agora, podo pedir ás SS.MM. de Oriente un intercomunicador galáctico para ela e outro para min. Talvez, penso tamén agora, sexa un bon remédio.

(Ainda que, ben mirado, o casco dos Power Rangers tamén me mola).