luns, 6 de febreiro de 2006

Exposición

Saio da exposición de Margaret Bourke-White e coincido na mesma porta con Vladimir, que se retira xa, coas maos coloradas polo frio e insensíveis, inúteis para seguiren tocando.
Animo-o a que visite a exposición, e entramos xuntos. No ascensor comento-lle que hai várias fotografias da URSS feitas nos anos 30 e 40: Stalin, un hospital pediátrico en que unha família espera baixo unha épica imaxe de Lenin, as operárias nunha cadea de montaxe.
Seguro que vin eu máis fotos da España desa época cando o meu país era a URSS das que se viron da URSS aqui.

As fotos son excelentes, con ese contraste do branco e negro que as fai nítidas, duras como as máquinas de aceiro que retratan ou as imensas moles dos encoros e as centrais eléctricas, como a desolación dos enormes campos de cereal arados, como o ollar vacio das vítimas de Buchenwald...
Entre todas elas, escollo unha de Moscovo: intermináveis ringleiras de cidadaos esperan un Domingo para visitaren a tumba de Lenin no Kremlim.
Trinta anos máis tarde, conta-me Vladimir en voz baixa na sala baleira, el e mais a sua família realizaron aquel ritual mesmo: os pais cos cinco fillos pequenos viaxaron durante horas desde San Petersburgo, daquela Leningrado, só para axexar unha mómia que xa non lembra; a memória só garda a primeira viaxe en tren por infinitos campos de xirasois, e a certeza duns chocolates brancos (os primeiros que vian) que o pai lles comprou para atenuar a bicha.
Tamén unha bandeiriña vermella coa fouce e o martelo, que despois o pequeno Vladimir colgaria sobre a cama.

4 comentarios:

nona dixo...

Queridísimo: fastidióuseme o móbil e perdín moitos teléfonos, así que por se acaso non teño o teu apuntado por aí, avísote que a semana que ven irei a Lugo a ver a M. e por suposto a ti. ¿Que che parece, farasme un oquiño unha tarde calquera para irmos tomar un chiculate de dieta (sí, meu rei, eu tamén estou na mesma)? Ainda non sei que día, heille preguntar a M. como o ten. ¿E ti como o tes? Escrébeme un mailo e dime.

bueno dixo...

linda a memória.

Morgana dixo...

los recuerdos de la niñez perduran, incluso los más insignificantes

D. Rambaut dixo...

Rambaut tamén gustou da exposición da que falas e coida que tamén dos bemoles dun rapaz que tocaba o saxofón diante dunha xoiería na rúa do Santo. ¡Todo no mesmo día ¡. Daniel aventúrase a transgredir o espazo do "seu" rocho escasas veces, pero coma sempre a "experiencia" mereceulle a pena. .