sábado, 25 de febreiro de 2006

Proído

Desesperación do escritor que non escreve...
Xa non a sinto hai anos, e no seu lugar resta só, algunhas veces, un proído ténue, un sarabullo cada vez menos molesto, como se non fose comigo.
De igual xeito que un bota os dentes, pasa o xarampelo e os orellóns, a puberdade, poño por caso, e sobrevive, acomodando-se.

5 comentarios:

aqui dixo...

que cruel e certeira descrición dese... proído.

Morgana dixo...

Perdón, mr. Kaplan. No he firmado el comentario anterior.

bueno dixo...

me sinto como voce. e olha que eu já vendí até um roteiro para teve brasileira que foi filmado. hoje em dia, as histórias ficam mais difíceis de contar. mas acredito que quem quer, consegue. nao se entregue, e lute. Nao precisa escrever um romance, um conto (curto) já exercita a imaginacao!

Laurindinha dixo...

Algo así como un sentimento de culpabilidade...

Moraima dixo...

Un pode convencerse de que non necesita X, mais ao final X está aí e quere saír e ou X sae o nace a úlcera da natureza que sexa.