2666

Cos anos, e talvez co aumento da preguiza, un vai lendo menos; ou quizá a paciéncia míngua e varre do horizonte aqueles rios de lento e seguro transcorrer, os lagos remansados e profundos da novela decimonónica, os camiños nada directos a Swann, a Yoknapatawpha, á Casa do Ramalhete, á desgraza dos Karenin.
Sen embargo, desde hai máis de seis meses, con raras excepcións, abandono a miña illa cada noite para entrar nesa estraña casa con centos de cuartos, salas e corredores, chea de voces e de recordos, de histórias reais na ficción e de fantasmas soñados ou intuídos por personaxes soñados ou intuídos por un autor soñado ou intuído por quen isto aqui escreve, que á sua vez é soñado ou intuído por quen a Ithaca se achega.
Lin algunhas críticas respeito na Rede: a maioria son de compromiso, nada profundas agora que Bolaño morreu; outras descalifican por farragosa e inutilmente extensa unha novela que, como a mesma vida, non aceita límites no que ofrece.
Os límites somos nós quen os pomos.
E eu estes dias, aproveitando a reclusión da gripe e a mudez obrigada, fago travesia extra: interno-me no labirinto de voces desde que acordo pola mañá até perto do meiodia, sen outra compaña fóra do livro que o bater do vento e a choiva contra a xanela do cuarto, e hoxe reparo con sorpresa en que, dous dias máis, e estarei fóra desta auténtica colmea, destes catro díxitos estraños en que vivin muitos meses, muitas vidas.
Talvez 2666.