Hipocondríaco

Debe ser que ando bobo estes días, co retorno ás aulas, a orde na casa e tanto slide (ese agradecido xeito de se convencer un de estar facendo cousas) pero onte esquecín que quedara con Polis. Non nos víramos desde a visita ao bebé de Mirinda, e cumpríalle contarme a súa despedida de ano andaluza; aínda máis tendo en conta que, ao ir Encantador nunha cea da súa peña de pesca (ou algo así), Polis podía desatarse.
Pero, xa digo, até velo na pantalla do automático non lembrei a cita, e mentres subía busquei argumentos para non saírmos á tundra. Convencino: supoño que camiñar desde o batmóbil até aquí sobre os cristais de sal, no permafrost en que se transformaran as birarrúas, facilitou o labor; ademais, Polis non viña expansivo senón máis ben murcho: esperando pola comida cóntame que, como seu pai, ten unha dor no ombro esquerdo que ás veces non lle deixa respirar; pero seu pai morreu de cancro e Polis cre firmemente no que é hereditario (supoño que por iso é avogado e monárquico), así que non se atreve a ir ao médico; que ademais a dor sexa no lado esquerdo non axuda: a mai de Polis tamén morreu dun ataque ao corazón.
Encantador chámalle hipocondríaco, e cando Polis fala de Encantador é como escoitar unha parella de moitos anos, invulnerable mesmo a unha noitevella carísima e sevillana que acabou de madrugada denunciando nunha comisaría que lle roubaran a carteira a Polis con todas as tarxetas, cando en realidade as esquecera no hotel.
Non penso noutra cousa, di, atacando o chop suey, o arroz, Polis, que nin bromea como fai sempre ao levar á boca o roliño primavera. Doulle mil motivos diferentes polos que pode doer un ombro esquerdo, fálolle do desaparecido Teddy e do resucitado Calmo, fago que especulemos sobre o home que se parecía a Faulkner e pícoo co asunto do sacaleite, descartada a serie, déixolle escoller entre dúas películas e encárgome de tirarlle da cabeza a que escolle, e así entre a tensión desta historia tenra e terrible, redonda e ben contada, as cervexas, o glutamato, o tabaco que fumou, e posiblemente o contraste entre a caloriña da casa e o frío siberiano de fóra, a noite transcorreu suavemente.

Tanto, que me deu medo que Polis quixese durmir aquí.