Nunca deixes a cámara de fotos ao alcance dunha nena de oito anos, moito menos na cea de fin de ano. Resultado: comensais constantemente cegados polos flash, a bandexa dos polvoróns polo chan, e unha serie de estrañas fotos de cóbados, calugas, dedos pelando lagostinos, bocas deglutindo pavo, vermellos ollos de vampiro; en resumo, a collage dunha cea de noitevella inesquecible.
Nunca imaxinei que botaría tanto en falta ese móbil perdido, exiliado, fuxido, que pasa de incógnito uns días de vacación ou aventura nalgunha casa, coche, bolso alleo. Con el marcharon, ademais, decenas de números de teléfono e a miña vida social, e eu virei máis robinson que nunca. Volve, querido, vello, irremprazable amigo.
Nunca digas nunca máis (principalmente en cuestións de cama e bragueta): debe ser que estou aburrido ou que este período en dique seco me contamina de testosterona as neuronas, pero empezo a desexar que pasen os Reis e volva a normalidade para cobrarlle a Calmo a cea que o outro día recordou que me debía (o dos artiluxios irase vendo).
Nunca pensei que non pediría traslado este curso; o prazo terminou antonte e eu deixeino marchar como se deixa marchar un tranvía ou un avión. E por moito que se afanase Tere Holmes cubrindo a súa lista de destinos, a min a soa idea de cambiar de centro e hábitos acabou por poñerme os pelos de punta e unha bóla no estómago.
Ningún comentario:
Publicar un comentario