Gatos

Definitivamente, perdín a paciencia e o interese polo Zafón abandonado na mesa de noite baixo unha capa de pó, e non sei ben como acabei lendo o libro de Mankell que lle trouxeron os Reis á nena.

Por suposto, nada de asasinatos (iso virá agora, co seguinte): disfrutei, aínda que é verdade que as peripecias de Lukas na procura do seu gato pluviófilo me puxeron un pouco cardíaco; ao mellor porque tamén eu tiven unha vez unha gata completamente negra que de día se me adormecía no colo mentres víamos a tele ou corrixía (eu), e de noite patrullaba a casa coma unha centinela.