Se finalmente non asistimos non foi por falta de decoro na vestimenta (cos pantalóns por baixo do xoello digo eu que bastaría) ou porque dentro non fose fresco, senón porque a misa non empezaba nunca, a tal punto que Teddy me besbellou no ouvido que necesitaba saír. Pasaron minutos interminables antes de decidirme a seguilo e, ao ver a Teddy tomando un capuccino na praza, volvinme ver de rapaz, escapando da misa para os viños despois de saber como vestía o cura ou de que falaban as escrituras ese Domingo.
Trinta anos despois, en vez de cáusticas tazas de branco tomamos capuccinos fríos nas cadeiras de palla dunha terraza que en minutos se enche de vendedores indios e albaneses que pregoan e estenden as mercadorías no chan, diante dos nosos pés.
Non pasará moito tempo sen que a policía lles pida os papeis e lles mande levantar os postos; os axentes, secos e pouco amigables, sorprenden pola xuventude; recrutados seguramente para reforzar a seguridade no 2004, non abondan os mostachos nin as panzas, non son os esperables policías bananeiros pero presénteselles unha brutalidade moito máis escura e temible, que asoma cando un deles saca de porra telescópica e varre a praza de les a les.
Non ben marcha a forza pública, os vendedores regresan; nós, fartos de miseria, encamiñámonos ao barrio de Plaka, a seguir fotografando ruínas.
2 comentarios:
Voulle contar á súa nai que vostede escapaba da misa e que so ía para poder responder...manda truco coas nais...Eu sempre me atopaba mal, pero a miña decía:se estás mala pola maña, pola tarde non podes xogar, que seguirás enferma. Non lembro unha soa misa sen mareo, que me poñía a morrer entre o incienso e a pesadez do crego...
A min miña nai un día preguntoume polo sermón, e eu que estivera na misa, pero como se non, non souben que responder (non valía inventar), de maneira que desde ese día decidín deixar de ir e non pasou nada, nin me volveron preguntar o sermón. Agora penso que ao mellor estaban esperando que gañase sentidiño e deixase de ir.
Publicar un comentario