Nikos

Arroubados e mortos de fame (que apenas diminuiu coa mazá roubada do almorzo e devorada no lindo xardinciño do Museo), visitamos a tenda pero non a cafetaría; Teddy aínda comprou algunha lámina.

A fume de carozo, todo o que a temperatura permitía, fomos para o hotel, onde Nikos, un vello amigo de Teddy a quen eu non coñecía aínda, facía corpo coa butaca desde había máis de media hora.

Nikos é un profesor de grego que daba aulas, coma min, na secundaria; pola idade da xubilación calcúlolle máis de 60: é calvo, pulcro, gasta un bigote branco de avó bondadoso, e a artrose que o fai mover con certa lentitude dálle unha aparencia fráxil.

Lévanos alí perto, á cafetaría dun shopping center de Omonia, a praza á volta da cal xa orbitábamos. Non se diferenciaría do self-service de calquera outro centro comercial deste mundo se non é polas vistas ao Likavitos e, especialmente, á Acrópole; desde aquí, contarán un día os libros de texto, Teddy contemplou por vez primeira o Partenón.

Demasiado tarde para xantar e demasiado cedo para cear, optamos por senllas doses de apfelstrudel, industrial e envasado pero delicioso, non sei se porque tíñamos tanta fame que éramos capaces de comelo na cabeza dun tiñoso, como diría a miña mai.

A conversación desenvólvese en francés, laboriosamente pola miña parte, cómpre recoñecelo; cando Teddy vai ao wc e Nikos se dirixe a min, cústame explicarme nun rustrido de linguas que abranxe media Europa, pero cando Teddy volta do wc xa me teño feito unha idea do curriculum da secundaria en Grecia, do sistema de xubilacións dos docentes, e do peso da relixión ortodoxa na programación de liceos e ximnasios.

Despedímonos del no metro, pero é só un à demain: case todos os días, ao serán, este vello profesor en quen dalgún xeito me recoñezo volvería aparecer no hall do hotel para levarnos pacientemente dun lado a outro da cidade que mellor coñece.

A súa.