A ruta Pítica: Marmariá

Ou Nikos non se explicou ben ou nós estábamos a outra cousa a véspera, o caso é que en lugar de baixar en Delfos ao pé do Museo, como fixeron outros, fomos até a seguinte paraxe, o que nos complicou a vida bastante.
Así, tivemos que volver atrás dous ou tres kilómetros pola beira da estrada e baixo un sol bíblico até o museo, e varios centos de metros máis até o santuario de Atenea Pronaia e os outros xacementos.
Ademais, estaba o tempo cronolóxico: en ir e vir inutilmente investimos minutos preciosos que roubamos a sitios visitados a ritmo xaponés ou que simplemente nin vimos, coma o Teatro ou o Estadio.
Cos billetes de volta comprados, e ignorantes do que nos esperaba, Teddy e eu xantamos plácida e opiparamente salada con feta e souvlaki nunha fonda con vistas aos olivais que se dilúen ben lonxe, nas augas azuis e turquesa do golfo de Corinto.
O santuario de Apolo propiamente dito está situado na aba do monte Parnaso, entre as dúas enormes penas chamadas Fedríades ('as brillantes') e sobre a esplanada de Marmariá, onde está o templo de Atenea. Divide as dúas zonas a estrada pola que viñéramos e que agora percorríamos de novo co sol azoutándonos o lombo.
A visita comezou polo punto máis distante: tras un descenso por camiños de terra e pó, entre oliveiras, ciprestes e algunha sobreira de pouca sombra, suando a fío e coa desesperación das carricantas no fondo dos ouvidos, finalmente apareceu a ruína fermosísima do santuario, o tholos circular de Atenea Pronaia ('a de diante da naos') co seu naufraxio de mármores á intemperie.

A pouca distancia e nun nivel superior están os restos, moi devastados, da palestra, o ximnasio e as termas; curiosamente, o que máis nos chamou a atención desta zona foi unha oliveira milenaria (é o que dixo Teddy, e en materia de árbores o que el me diga vai á misa), ao pé de cuxo retorto e atormentado tronco deixamos a mochila para descansarmos na boa sombra, como ao longo dos séculos fixeron moitos outros viaxeiros antes ca nós.