luns, 11 de xullo de 2005

Rio

Despois dunha semana en que o frio vento varreu das ruas todo intento de calor, hoxe porfin o termómetro obrigou-nos a baixar até o rio.
Foi como atravesar a superfície dun lenzo de Monet: manchas de luz estamparon, irregulares e cambiantes, a erva fresca; o sol atravesou a follaxe das árvores, atomizando-se; e o rio, diante de nós e abaixo, proseguiu, calado e lentamente, o seu pasar toldo de sougas e reflexos.
Definitivamente, foi a primeira tarde de Domingo deste Verao, maina e como traida doutros tempos.
Meu pai abandonou o seu mutismo cotián para levar-nos, como un guia de museu ou un vello explorador, aos dias en que foi neno: ali aprendia el a nadar tirando-se desde os caneiros, por esa parte en que hai menos corrente pasaban el e os outros rapaces á outra beira, nadando coa roupa atada co cinto á cabeza para non a mollaren, acolá habia un refúxio de pescadores que a riada desfixo, por ai houbo un camiño que collian até a estrada, onde, agarrados á caixa dos camións, os nenos subian á cidade; das solas tacholadas saltaban faíscas ao contacto co piso.
Eran outros tempos, repite aos poucos, como desculpando-se.
Íthaca viveu sempre de costas ao seu rio; como o meu pai, que tan só agora na vellice regresa a el para recoñecé-lo sen embargo palmo a palmo: seguramente comprende que os tempos e el mesmo eran outros, que todas as cousas cambiaron, pero non o rio, que permanece imutável como se desafiase a Heráclito.
Miro a meu pai sentado baixo os carvallos, contando todas as cousas a miña mai mentres a miña filla xoga a coller flores e trevos ao pé deles dous. Neste cadro que nunca Monet pintou, o sol pinta grandes circos amarelos sobre a erva, atomiza-se ao atravesar as copas movidas pola brisa, reverbera na turva pel do rio lento e, por último, arrinca brillos da branca cabeleira do meu pai que mira atrás del. O camiño. O rio percorrido.

O tempo, que estivera detido uns anacos, bota a andar de novo, repentinamente.