Regresión

As mañás son unha pequena batalla de colacao e bolachas: hoxe montamos un puzzle de Pinocho antes de que a cunca dos Simpson deixase ver o fondo. Logo a nena saíu como un foguete: amigáveis voces chamaban-a desde Takatuka, onde Efraim Langstrum é rei.
Un respiro suficiente para cerrar o asunto da mudanza, finalmente fixada para o 18 de Agosto: Temos que ver-nos eses dias que pases en Atenas argallando a mudanza, sen falta, non digas que non, dixera Ambece ainda onte, os dous sentados no Parque de Íthaca mentres a miña filla voaba nun colúmpio.
Temo-nos que ver eses dias en Atenas, pero sigo sen saber para que; tampouco sei para que nos vimos onte: na meia hora que estivemos xuntos, cada un de nós emitiu o seu acostumado globo de palavras ao vento (escaso) que o outro non deu percebido.
Logo ela ergueu-se, encheu-me de bicos e recados, e emprendeu camiño.
Tiña que ensinar a casa de Atenas a un presunto comprador á mesma hora en que mo contaba.
A isto pode chamar-se regresión, ou como facer cen kilómetros en menos dez minutos.