domingo, 17 de xullo de 2005

Soulaiman

Dublin est'a ateigado de estranxeiros, que caminhan ao meu paso e fan ferver prazas e ruas, que cobren as terrazas dos locais de todas as cores e todas as nacionalidades, que van e venhen das rebaixas. Sentan derreados nos bancos en canto queda sitio, ou se deitan sobre a herba de St. Patrick's Yard. O d'ia corre lentamente.
Pasan das 5 e 'e tarde para xantar.
St. Stephen's Green.
Ando 'a procura dun sitinho 'a sombra, levando dous pretzel e unha cola que venho de comprar, pero ainda me 'e preciso dar unhas voltas antes de que me faga un oco no seu banco, un banco 'a sombra diante dun lago de augas verdinhentas e paradas, e ao p'e da farola en que ten encadeada a bici. Tam'en el est'a a comer: dunha bolsa de pl'astico saca, e abre, unha lata pequena de arenques e pan de pita.
Seguramente m'ais do 80% dos que hoxe percorreron as ruelas e pontellas deste parque, ou sentaron nos seus bancos, tinhan cabelos loiros, pel branca r'ubia do sol, e ollos claros. Pois ben, o home que at'e hai poucos minutos estivo tendido sobre a minha cama, era, etnicamente, o que menos caberia esperar para unha tarde de S'abado dublinesa.
Xantamos 'a par, entre miradas e sorrisos pouco e pouco m'ais frecuentes, m'ais seguros. Rematamos e ofreceume un cigarro, longo e fino, de sabor adocicado; acendemos e present'amonos: Soulaiman, dixo el, e de'monos as mans mentres el estend'ia un branqu'isimo sorriso de dentes grandes a destacar na pel escura.
Volv'ia para o traballo 'as 8, as'i que cumpr'ia irmos para o hotel.
Agora, mentres Souleiman vai caminho do restaurante en que traballa, no cuarto sobrevoa ainda o xemido, case un ganido breve, abrupto, de cando exaculaba.

Ningún comentario: