Vésperas

A tres dias da miña partida todo parece ferver nas profundidades sen que a superfície das cousas, dos procesos, das encomendas en que interveño e que tento levar adiante, mostren a menor aparéncia de cámbio.
Teño, pois, os nervos como a corda dun arco.
Non seria mala terápia algo de sexo (sexo de vésperas, como en tempos na noite antes dun exame, como disque facia Napoleón a noite antes dunha batalla). Pero a preguiza é agora o menor dos meus males: paso o dia consagrado aos paseos e xogos coa miña filla, e cando chega a hora de deitar-me caio na cama como un morto.
Sen tempo para ler outra cousa que contos infantis, ou para pensar máis aló de entreté-la, ou para vir escrever nesta blo doutro xeito que non sexa case clandestino, non estou para buscar e muito menos para non atopar.
Simplemente vexeto e conto os dias.