Non puido resistir máis.Preocupada non só polo meu benestar físico, senón e sobretodo polo benestar da miña alma, e perante o perigo que xa comerei do que haxa na casa supuxese saltar un Venres de vixília, entra miña mai pola casa adiante armada de consellos domésticos e dous tuper.
Un, alaranxado, cheo de vitaminas, con cremiña de cenoiras; o outro, azul, rebosante de proteínas e iodo, cun xureliño asadiño ainda quentiño.
E agora, mentres non che son horas de xantar, vai-te para a camiña; queres que che mire a febre, terás que tomar algunha medicina, vou-che por algo á farmácia, onde gardas o ferro que che organizo esta roupa...
Camiño da cama estiven por entrar no cuarto da miña filla; desistin porque non me dava decidido entre Os tres porquiños, Pinocho ou o último que estivemos lendo a semana pasada, asi que finalmente acabei onde sempre.
Coma un neno boíño.
Pero, desde as ruínas de Colónia, por veces me era dado escuitar a miña mai cantarelar na cociña mentres procesava a miña roupa limpa.
6 comentarios:
Ora aí está uma pessoa decidida e que dá despacho às coisas :))))
Déixese coidar, home, déixese coidar. :)
Kaplan, recoñézao: vostede é por veces un pouco repunante ;-)
Que sorte tes. Canto tería eu dado porque a miña mai me mimara así.
vaia
q honor... meteche-me nas ligaçons... por isso tinha visitas deste o teu blog...
(e porquê? (já sei q é a típica cousa que n se deve perguntar e eu sempre consciente do erro pergunto) e gracinhas, claro!)
preferiria ter mandado 1 mail mas acho q por aqui n tá o teu email de contacto, portanto deixo 1 comentariozinho...
melhore-se-me!
Mejoría y vuelva pronto porfi.
Publicar un comentario