Como esta blogue leva uns dias indo a estilo vaicheboa, non contei ainda que, fiel á máxima bíblica (non é bon que o home estea só) ando á procura dun compañeiro, dunha mascota que percorra comigo as ruas e os dias de Ithaca.
Como son consciente de que conviver cun tigre azul non é unha boa idea (duvido que a caseira e os viciños o aceitasen), e despois de buscar sen resultado entre os coñecidos, provo nun tristísimo lugar con reminiscéncias de prisión e orfanato. Xa me previñera Ti, e asi foi: encolleu-se-me o corazón mentres seguia ao encargado pola plataforma de cemento, esquivando cagadas, entre o balbordo de ladridos, até o canil onde o candidato esperava encerrado xunto a outros catro. Dous deles, esquivos, nen se achegaron á cancela; descarto dous, preciosos, un por ter demasiado pelo para viver dentro dun piso, e o outro porque a coxeira apenas lle deixa andar; o último, que me lambe a mao através dos ferros oxidados, chama-se Blu.
O encargado vai-me explicando os trámites da adopción, asi lle chama, mentres desfacemos o camiño; teño que facer esforzos por entender o que me di porque o alvoroto que forman os cans do pátio principal cando pasamos é enorme.
2 comentarios:
Que boa noticia, Kaplan! Alégrome moito por vostede e por Blu tamén, seguro que han de facer unha boa parella de feito polas rúas e os días de Ithaca e iso non quita que Blue siga a recibir os seus merecidos chuletóns :)
Outra cousiña, desde a súa última desaparición, ou desde un chisquiño antes, non lembro ben, non vai o RSS (lector de sementes?) de Robinson en Ithaca, ao mellor desactivouno voluntariamente, só llo digo por se foi un erro deses de blogger e ten solución. Saúdos.
Publicar un comentario