Unha vez máis

Unha vez máis, Polis atopa o home da sua vida; unha vez máis tamén, ese home non son eu, como os dous sabemos ainda que el teime ás veces no contrário.

Como Mahoma non ía á montaña, tivo que ir a montaña a Polis en forma de i-pod, e entón hoxe falamos longamente no seu salón, por primeira vez en directo, sen teléfonos interpostos, desde o ano pasado. Cando di que el buscava unha parella para sempre e eu tan só un can para os meus paseos fai-no case nun susurro, e cando fala da noitevella é como se se xustificase, pero cando se refere a aquel que lle enche as noites contén apenas o entusiasmo, e até me fai rir contando unha parvada que lles pasou o outro dia.

Despois revisamos as fotos romanas: sobre a mesa de wengué Polis escreve ou completa no dorso dalgunhas, coa sua letriña de insecto, os lugares que lle faltan; dunha gaveta saca unha bolsa con papeliños para o álbum: tiques de pagamento, billetes de metro, entradas de museu, a tarxeta do hotel... esperan o momento de seren arquivados. Seguimos a tomar café, fumamos en siléncio.

A choiva molla os cristais dunha tarde que esmorece. Collo os livros e marcho para inglés; cando piso a rua estou un pouco triste, non sei por que.