Embarazo

Onte, volvendo da biblioteca, atopei inesperadamente a Mirinda diante da libraría do fondo das Cortiñas de San Romao, mirando libros ou buscando sombras, non me quedou moi claro, á espera de súa mai.

Antes que ningunha outra cousa, dime que está embarazada de catro meses e que a semana que vén lle van facer a amniocentese; instintivamente, mírolle para a barriga, e o primeiro que penso é que se ela está de catro meses, daquela é que eu vou romper augas; o segundo, mentres nun subidón de hormonas ela me conta que todo vai moi ben desde que desapareceron as náuseas e que ten algo de anemia, é quen pode ser o pai, visto que Vladimir marchou coa música a outra parte.

Non sei se fago ben (cos ricos nunca se sabe), pero acórdome de ofrecerlle cousas da miña filla que gardo na casa, e que busco pola tarde; ademais, descubro que hai moito máis do que lembraba: aquí están o edredón azul do berce co seu oso garnido e os protectores ou chichoneras, un saco de paseo branco para o cuco, varios xogos de sabas e cabezais con animaliños e flores, un esterilizador, varias botellas de biberón, mantas... En fin, un pequeno tesouro que lle fun levar hoxe á hora do café á casa da súa mai, onde Mirinda, tendida no sofá cos pés en alto e a novela posta, se deixaba tratar coma unha emperatriz.

Pastel vai pastel vén, na conversa non se falou de nada que non fose amniocenteses e antollos, partos e lactancias, hernias de hiato e refluxos gástricos; a futura avoa e a futura tía renunciaron definitivamente á novela por contaren nacementos coñecidos, Mirinda incluída; co último descafeinado, até eu me atrevín a contar a miña parte, lamentando non ter na carteira, coma eses pais modélicos e orgullosos, unha foto, mesmo de carné, da miña filla.