Piratas de Ithaca

Non contei aínda que o día das eivas e as laceiras deixei que Polis me convencese para cargar no ordenador certo programa e así baixar pelis, moitas pelis, e series, moitas series, entre os dous. Unha semana máis tarde Polis, baixo a neve que cae en Ithaca, vén merendar ao tobo para ver a coroación republicana e controlar a produción, e mentres os Obama, tras desceren da limusina, camiñan pola avenida Pensilvania, o portátil ferve ao tempo que un río de cine lle vai enchendo as adegas.

As propias e as complementarias: móstrolle a Polis con orgullo o enorme almacén de 1 tera que xubilou os discos, e en que rápida e comodamente gardo o tesouro sen todas aquelas aborrecibles manobras. Pero o mellor é que é inmenso: como faría un novo rico ao presumir do tamaño da mansión, da piscina, do bemeúve, presúmolle a Polis, que segue ancorado nas disquetes, de hard-drive: despois de todas as películas, as fotos, os exames, os apuntamentos, os textos e relatos escritos noutrora, a música que xa encerrei dentro, aínda resta espazo suficiente para amoblar un recanto acolledor dentro como estúdio, para instalar un billar americano, unha sauna ou así, xa verei.

En calquera caso, entre olivas e cervexas, falamos dos problemas que presenta a pirataría doméstica; dos legais desengáname Polis, que para iso é avogado, pero eu atopo máis.

Por exemplo, a escolla: é como un xigatesco bufé onde un pode servirse de entre miles de pratas, fontes e bandexas e acaba quedando sen xantar por non decidir que poñer no prato.

Tamén alvisco que ocorrerá como cando apareceron os vídeos e facíamos copias e copias de todo, desde a película de madrugada na dúas ao telediario das nove, borrosas copias que nin víamos, que arrumábamos e esquecíamos nunha gaveta até o día que necesitábamos unha fita, e daquela regravábamos sen vermos nin sobre que.