Fuga e tocata

Facendo caso a ese prudentísimo dito segundo o cal o peixe e as visitas desde o terceiro día feden, regreso para Ithaca despois de visitar uns Haddock en stand by: ela porque Mércores se lle acabarían as vacacións; el porque agora lle empeza a quincena con filla.

As previsións din que para a semana que vén, cando estea aquí a señorita Kaplan, pai e filla nos devolverán a visita; iso si, terá que ser en autobús, porque o coche segue morto na rúa, coma un xigantesco insecto negro.

Temín por iso ser eu quen conducise por descoñecidas estradas secundarias e nocturnas; ignorando o dito, ao mellor por non levar comigo nin muller nin estilográfica, cedinlle a Haddock o meu coche para que nos levase por aí.
quere dicir o monte e castro de Santa Tegra, a foz do Miño, a linda vila pesqueira de Âncora, pola que paseamos entre bañistas e onde ceamos gorentosamente unha cea hipercalórica cun viño verde delicioso. Se algo non mudou en Portugal neste último cuarto de século é a mazada que supón á carteira a manteiga salgada, os queijinhos e o paté de sardiña para picar; dá igual que a carteira conteña euros ou escudos.

Como é habitual entre idosos, e empeza a selo entre nós, Haddock e un servidor dedicaron unha parte importante do tempo a falar de enfermidades e outras avarías; falamos de manchas na pel, pedras na vesícula, hernias discais, endodoncias, perda de ouvido e presbicia. Desde logo, a súa exploración de vexiga por vía uretral con espéculo (só escribilo aquí me pon os pelos de punta) mereceu ovación e trofeo.

Tamén houbo fotos e paciencia deles para eu tiralas, acó e aló, dunha Comarca especialmente fermosa, e dun esteiro do Miño que atravesamos en transbordador coa alegría dos nenos; non foi posible dunha exposición realmente colorista e preciosa, porque a aguerrida celadora prohibiu todo tipo de fotos antes xa de eu abrir a boca, canto máis o obxectivo da cámara; pero si despois, na competencia, nese náutico e bonito espazo azul con figuras núas que esperemos nunca deixen de ser nosas.

Aínda despois, cando xa estábamos para marchar, puiden retratar por vez primeira aínda que moi escuramente, a triste efixie románica de don Paio Gomes Charinho, poeta e almirante, no seu xacigo pétreo de San Francisco.