A silandeira sombra sen consolo
daquil que fun, decote vai comigo.
Lonxano amor, hedra que medra e medra
dentro de min subíndome amodiño.
Aquil que fun non son, por iso estamos
xuntos os dous. Aquil que entonces era
coma un río fuxiu, pero quedouse
coma o río que pasa e sempre queda.
Fecunda sementeira o pasado,
espello meu, única vida viva,
todas as cousas morren e esmorecen
somente ti, lembranza, te eternizas.
Espello meu, no que me estou ollando:
ise que agora son xa non existe.
O tempo faise estatua na saudade
e eu morro de saudades cada intre.
Lonxano amor, hedra que medra e medra
dentro de min subíndome amodiño.
Aquil que fun non son, por iso estamos
xuntos os dous. Aquil que entonces era
coma un río fuxiu, pero quedouse
coma o río que pasa e sempre queda.
Fecunda sementeira o pasado,
espello meu, única vida viva,
todas as cousas morren e esmorecen
somente ti, lembranza, te eternizas.
Espello meu, no que me estou ollando:
ise que agora son xa non existe.
O tempo faise estatua na saudade
e eu morro de saudades cada intre.
4 comentarios:
Magnífica elección.
Non hai moito falaba eu, sen coñecer este poema, de que pasamos a vida intentando ser alguén e, se o conseguimos, o resto pasámolo querendo volver a ser o "ninguén" que eramos de pequenos...
Preciosos versos, que me recordan a Machado e a Gerardo Diego, sendo tan distintos...
Muito sentido!!!
"... dentro de min subíndome amodiño." Algo así vén sendo.
Publicar un comentario