Mancha

O día amence líquido: acórdame cedo a cifra da choiva contra os cristais do dormitorio; cando porfin abro os ollos e son quen de fixalos nas cousas, delimítanme no teito, xusto sobre a cama e sobre min, unha grande mancha húmida.

A boa noticia é que ten a forma de Australia (Tasmania incluída).

A mala, que os viciños do quinto non están.

1977

Como case todo o mundo, vivo estes días a grande vaga de saudade pola conmemoración das tres décadas (deus!) das primeiras eleccións; a televisión ben que se ocupa de botarlle leña a ese lume, e así o Xoves inexplicablemente quedei callado até as tantas diante da pantalla, os exames fermentando mentres, para ver tristes imaxes en branco e negro de políticos hoxe inverosímiles con aquelas gafas de pasta, os traxes raiados, o bigotiño, a breve liña branca do pano no peto xunto á lapela.

Daquela tiña once anos; o curso, 6º de EXB, achegábase ao final como se achega este, e eu manobraba para que me comprasen a BH de carreiras que sustituíse a oxidada bici herdada do meu primo; así sería en parte, porque non foi de carreiras senón unha de paseo sen marchas para compartir coa miña irmá.

Das semanas previas lembro discusións na mesa e os libros de texto tatuados con adhesivos da propaganda electoral que íamos pedir nas sedes dos partidos ou que cambiábamos como se fosen cromos; mesmo conseguín un cartaz xigantesco, este que ilustra o post, para a parede do meu cuarto.

Do día da votación, a vergoña que sentín cando meu avó saltou a bicha dicindo que estaba poñéndose malo e que non podía respirar, o que nos obrigou a saír a fume de carozo, despois de meter os sobres nas urnas, para que non lle pedisen unha ambulancia.

Media hora máis tarde, tomando o chiquito cos amigos no Bodegón El Orensano (fronte á Catedral, hoxe alí hai un local de copas), afirmaría que levaba 41 anos esperando votar outra vez aos socialistas e que xa estaba vello para perder a mañá parado nunha bicha.

Vivo

Á vista do clamor popular, é mester dar noticias antes de que alguén pense que morreu novamente o blog ou que morrín eu mesmo e me envíen axuda á casa.

Ando tan abafado de traballo que non teño vagar suficiente para poñerme a facer posts, non sei moi ben onde teño a cabeza, ando canso todo o día, pero sigo vivo.

Iso si, nun mundo proceloso e aborrecido: mentres agardo pola nota que me darán en inglés vexo medrar e multiplicarse sobre a miña mesa e dentro do cartafolio, como seguindo unha orde divina, os exames que corrixo en tardes interminables. Repaso e axudo a corrixir unidades didácticas a compañeiras que van á oposición, descubrindo cada día cousas inauditas sobre a lactose, a tundra ou o ablativo absoluto.

Por se non bastase, o futuro tobo está case terminado: os obreiros afánanse agora en pintar o garaxe e retocar o portal, unha vez que as vivendas están xa listas; cómpre, pois, preparar os papeis e buscar a máis guapa moza do baile.

Mentres, o tempo volveu mudar: diluvia sobre Ithaca como no Inverno, e Teddy, desde a súa terra, chama para dicir que está na cama con gripe, esa zorra.

Uns e outros estarán satisfeitos, pero o día non pode ser máis triste.

Escapo!

Acábanseme os víveres. Teño a neveira que dá pena, pero o peor é que estou farto de dar voltas no tobo, vestido de chándal, como se fose poñer un ovo. O móbil está mudo hai horas. A miña filla, contaxiada telepaticamente de amigdalite, non veu este finde. O cesto de roupa para pasar o ferro fai sinais como un náufrago. A butaca, tras tantas horas sentado nela, repéleme como o asento dun fakir...

Antes que tomar dun golpe os sete sobres de augmentine que me restan ou abrir a chave do gas ou bañarme co secador de pelo conectado, fago memoria de como se viste unha persoa normal, de como se acende un coche, e entón decídome...

... e escapo!

Friquis

Contei xa que Encantador, o mozo de Polis, é unha especie de neno grande e peludo, diríase todo de algodón, que non ten ósos, cun piso intramuros polo que aínda non pasei ateigado de xogos e tebeos, e que colecciona antigos xoguetes de lata. Todo isto resulta inaudito nun home habituado a entreter as súas mañás en hipotecas, créditos e fondos de investimento, non sendo que tamén lles atope ese lado lúdico que está claro terán por algún sitio; a gravata e a americana fan o resto.

O que non dixen é que se trata dun friki que lentamente está convertendo ao meu amigo; teño probas do que digo. Hoxe, mentres tomábamos aquí café (el só e eu con augmentine), contoume que están de cumpremés: tres meses levan xuntos, e para celebralo foron cear por aí e logo na intimidade entregáronse os presentes.

Que se regalaron?

Pois Encantador a Polis unha desas maravillosas e utilísimas máquinas para cervexa a presión que non deben faltar en ningunha casa. Como xa antes lle tiña regalado unha máquina de bolas de chicle, imaxino que as expendedoras de tabaco e condóns estarán xa en camiño.

E Polis a Encantador?

Un decorativo Mazinger Z de un metro e pico, en resina de alta calidade e con todos os detalles, que ao parecer lle custou unha gónada atopalo porque está esgotado, pero que ninguén dubide de que valeu a pena porque é un pasote. House, House, que te pasas...

Con tantas emocións, en canto Polis marchou decateime de que outra vez esquecera volverlle as chaves.

De baixa

As maniotas non eran outra cousa que heraldos da gripe: levo catro días encerrado, os dous primeiros practicamente sen me erguer da cama, ateigándome de antibióticos e paracetamol, e cun humor baixo cero que pareceu mellorar hoxe cando me vestín para ir pedir a alta.

Non ma deron, como supuña: desapareceron a febre e o malestar, pero case tamén a voz.

Laméntome na consulta de que ao seren as baixas de cinco en cinco días non me mandarán substituto; a médica, mentres me visto, respóndeme un pouco friamente que do que ela entende é de medicina, non de burocracia.

Esmelle

Ben pronto o seu blogue estará de aniversario, pero hoxe hai xusto un ano que a Dama de Esmelle descubriu o camiño a Ithaca, e desde aquela non deixou de asomarse a esta illa-tobo para axexar desde ela o horizonte como eu o vexo.

Como declaración de intencións definiuse logo, sen errar, como unha rubideira teimuda; o tempo encargouse de demostralo: a sua curiosidade segue a lucir vizosa e firme, e eu do seu blogue aprendo cada día.

Oxalá os camiños abertos nesa Selva sexan longos e fecundos, e infinitas as mañás de estío que os alumen.

Reflexión

Para cumprir coa miña promesa de visitar a Nican antes de fin de curso, collo duas horas no traballo e tiro cara ao norte por unha estrada en que medraron muíños como xigantes, e en que enormes máquinas furan nas entrañas dos montes para acurtar uns poucos minutos o traxecto ao mar. Envergoñada, a montaña antano belísima recíbeme tapando as chagas na brétema espesa que me acompañará todo o día, mesmo cando ao serán retorne por outras estradas e por outras montañas diferentes.

Até que chego non comprendo que volver ao lugar do inicio, tras sete anos fóra, supón volver a unha cidade medrada que me é allea até non dar apenas recoñecido as casas en que vivín ou o edificio en que neses anos comentei centos de textos literarios e analicei miles de cláusulas e cualifiquei a decenas e decenas de alumnos.

Do que sabe deles fálame B. mentres xantamos e Nican dirixe a campaña via móbil desde a mesa en que fumegan os pratos: do que casou na terra da cervexa, do que publicou un libro de poemas (ese que teño na miña mesa de noite), do que fai performances e videoarte, da que abriu unha pousada rural non lonxe de onde estamos, dos que van nas listas dos principais partidos estas eleccións, da que está toliña de todo e chama de cando en vez para preguntar por nós, do que agora ocupa a nosa praza no instituto...

Falamos dos nosos: a última vez que nos vimos, o fillo máis vello de B. e C. tiña a idade da miña filla hoxe, e a miña filla aínda tomaba peito e ollaba asombrada para as rúas daquela Atenas en que acabábamos de instalarnos. Logo aínda virían o fillo máis novo deles, o devir político de Nican, o meu divorcio e o traslado, e os sete anos convértense nunhas poucas palabras vestidas de certa melancolía.

Mentres deglutimos postres gorentosos e hipercalóricos, B. cóntame unha historia de heranzas e partillas que leva directamente a unha casa de pedra á que nos levará Nican despois no seu coche, unha casa que ao parecer non se dá terminado nunca e que percorremos inteira, do garaxe á penumbra do faio, dos dormitórios pintados pero aínda sen tarima á cociña con aceiros e portas decapadas.

Ás 6 emprendo o regreso: mentres o coche corría na estrada mollada, a brétema húmida ía fechando de novo, púdica e dignamente, o camiño atrás.

Maniotas

Teño maniotas nos cadrís e polas pernas.
O que non sei é a que se deben: se a que estivo aquí Teddy onte pola tarde, ou a que hoxe pasei o día conducindo.

Ira

Presenciei un día desta semana, no instituto, un arrebato de ira.

Estou no corredor cando o profesor de física, cargado con libros e carpetas, pasa cara ao seu departamento sen verme. Diante da porta realiza unha danza estraña para localizar dentro do peto e meter na fechadura, sen que lle caia a impedimenta, unha chave que finalmente non dá aberto aquela porta, outra vez, seguramente por décima ou por centésima ou por milésima vez, e aí o habitualmente manso e pusilánime profesor perde os nervios, guinda cos libros e carpetas, e bate na porta atrancada como se fose a causa de todos os problemas.

Daquela sentín vergoña, e se me acheguei para ofrecerlle axuda foi sobre todo para que soubese que non estaba só, que alguén máis o estaba a ver.

Temperatura

De acordo que a Primavera é de seu volúbel, pero en catro días de Maio viñéronnos visitar cos seus rigores Agosto e Novembro.

Se isto non é cousa do cambio climático de marras, baixe Deus a velo.

Intimidade

Despois do incidente do coro, e aínda que canso de vagar pola tarde desalmada que agoiraba mudanza meteorolóxica, sen embargo non estaba polo labor de volver para a casa; para que a tarde non fose perdida, aínda tirei algunhas fotos arredor da Catedral, pero resistín o impulso de telefonar a Teddy (de quen falarei un destes dias) porque tampouco daba sinais de vida.

Quen si telefonou foi Polis, que me argalla un serán caseiro e eurovisivo con el e con Encantador, e do que esta vez non me é posíbel escapar. E así adentreime na intimidade daquela casa cuxa reconstrución seguín paso a paso non hai moito pero sen vela nunca completa.

Agora parece estalo: apenas unhas poucas cousas máis na repisa sobre a pía, dous pares de chinelas a pisaren a tarima, dous albornoces idénticos colgados tras a porta do baño, e a voz profunda dun home que desde a cociña pregunta suavemente que pratos poñer a outro que, sentado sobre a mesa de wengué onde brillan tres copas de viño, me dá conversación mentres se asa a cea na cociña.

A vida corre; o resto é melancolia.

Anxos

Pasei a tarde do Sábado camiñando por Ithaca á procura de cousas que retratar, a miña máis recente inutilidade; seguindo o costume, converto a Catedral no meu, digamos, teatro de operacións: hai certo rebulizo no Bon Xesús, onde avían para unha boda, así que o altar maior adormece arrolado por besbellos de beata.

O meu obxectivo son os anxos de mármore que custodian o viril, e cara eles avanzo con andares de felino para fotografalos agora de perto; cando vou rebasar o cordón con borla que fecha o camiño, a voz enérxica dun sancristán surxido de non sei onde fai que desista.

Con cen ollares reprobatorios de beata no lombo e na caluga, vou para o coro: aínda ben non dou subido ao cadeiral alto, unha velluca vestida de negro e cun pano na cabeza, talvez a reencarnación da señora Bates, aparece de súpeto e espántame dalí facendo aspaventos cunha vasoira.

Por aparicións e sobresaltos coma estes, sendo neno a Catedral foi para min, durante anos, un territorio vedado.

Ben o di miña mai: o medo garda a viña.

Cuestionário Proust

Como en Fuenteovejunha (todos á unha!), o blogomillo e arredores anda inzado do cuestionário de marras, asi que me autorreto, e a respondelo me entrego por non ficar fóra. Eis as miñas respostas:

• O principal trazo do meu carácter?
  A impulsividade, está clarísimo.
• A calidade que prefiro nun home?
  A paciéncia, a dignidade e o sentido do humor.
• A calidade que prefiro nunha muller?
  As mesmas que prefiro nun home.
• O que máis aprezo nos meus amigos?
  A lealdade e a tenrura.
• O meu principal defecto?
  O orgullo.
• A miña ocupación favorita?
  Pasar o tempo en mil cousas inútiles: ver unha boa película, ler un bon libro, argallar nesta blogue ou navegar pola Rede. Ultimamente incluso fago fotos.
• O meu soño de dita?
  Vivir en paz.
• Cal seria a miña maior desgraza?
  Non valerme por min mesmo: Física, mental, economicamente.
• Que quereria ser?
  Un bon pai para a miña filla.
• Onde desexaria vivir?
  Nunha casa da que non me fose en moitos anos. A ver se desta vai.
• A cor que prefiro?
  O azul intenso.
• A flor que prefiro?
  O íris, a papoula e o xirasol.
• O paxaro que prefiro?
  As cegoñas, que tras moitos anos voltaron de novo ás campiñas de Ithaca como unha promesa de futuro (ainda que iso, á vista do que se nos bota enriba, non sei se será un bon indício).
• Os meus autores preferidos en prosa?
• Todos os que me saben entreter: Cortázar, Bolaño, Proust, Baroja, os novelistas do XIX (Eça, Clarin, Dumas, Tolstoi, Dostoievski), Faulkner... O último descubrimento, Pamuk.
• Os meus poetas preferidos?
  Álvaro de Campos, Cunqueiro, San Juan de la Cruz, Neruda, Whitman.
• Os meus heroes de ficción?
  Héctor. Tintin. Atticus Finch.
• As miñas heroínas de ficción?
  A tenente Ripley. Dorothy.
• Os meus compositores preferidos?
  De Satie a Bruce Springsteen, moitos.
• Os meus pintores predilectos?
  Os impresionistas, con Monet e van Gogh á frente; Caravaggio, o Bosco, Vermeer.
  Os meus heroes da vida real?
• Os inmigrantes que cada dia chegan á nosa costa á procura dun soño.
• As miñas heroínas históricas?
  Rosa Parks e todas as que, coma ela, fan dia a dia que o mundo non sexa un inferno.
• Os meus nomes favoritos?
  Para home, Ulises; para muller, o da miña filla.
• Que detesto máis que nada?
  A cobiza, a envexa, o oportunismo.
• Que caracteres históricos desprezo máis?
  Os tiranos, as tiranias e a miséria que provocan.
• Que feito militar admiro máis?
  Que tal se digo a guerra de Troia?
• Que reforma admiro máis?
  Calquera que nos faga máis libres e máis honestos.
• Que dons naturais quixera ter?
  Unha paciéncia infinita.
• Como me gustaría morrer?
  Consciente, tranquilo e dunha forma rápida, a ser posible sen dor.
• Estado presente do meu espírito?
  Asténico e máis ben inconsistente.
• Feitos que me inspiran máis indulxéncia?
  Aqueles que se cometen por medo ou covardia.
• O meu lema?
  Vive sen vivir en ti.

Mia senhor

Pregunto no exame de literatura medieval como chamaba o trovador á muller amada nas cantigas de amor; basta con escribir duas palabras para contestar, aclarei.

Hoxe ao corrixir vin que un alumno respondera, efectivamente con duas palabras, Mari Carmen.

Reinício

Non fora senón un até logo. E aqui estou de novo tras a espantada e o siléncio, pero agochado a ver esta vez por canto tempo.

Cando hai dous meses marchei repentinamente, fixen-o abafado e aborrecido, sentindo-me acosado, farto principalmente de non poder contar aqui determinadas cousas porque habian de ser lidas tarde ou cedo pola miña amiga no exílio: estaba a construír un castelo arredor da miña vida, e por contra deixaba unha porta aberta pola que se podia axexar dentro.

Ao longo deste Inverno fun reorganizando e acondicionando o entorno: talvez máis solitário que nunca, rodean-me agora unicamente a miña filla e o resto da família, os meus amigos do traballo, e pouco máis, porque os outros, os de sempre, parecen estar agora máis lonxe que nunca.

Epílogo

Creo que ás veces hai que soltar lastro, ainda que se trate dalgo que nos acompañou intimamente durante 27 meses, 455 post e muitos comentários. Desde hai unhas semanas, esta blogue está desatendida porque o meu pensamento está lonxe dela, e se a ela volvia ultimamente era só por non faltar a un dever contraído, e porque sempre reneguei daqueles que abandonavan, coma un corpo no campo, a sua blogue á intempérie.

Por iso volvia, pero xa non: Desde hoxe non actualizarei máis; emprendo a aventura en solitário (vaia, é un falar) e sen crónica, e esta blogue vai sen pena nen glória para o limbo das blogues, a reunir-se cos saudosos Cláudio Bueno, señor Pito, Catapulta, Aqui e outros que dormen o sono de paz virtual dos xustos.

Os meus mellores desexos para quen me acompañou no longo e por veces duro camiño a Ithaca, que aqui e agora termina: o mártir Rambaut, Morgana, Alfama, Arín, o señor Pito, X, Cláudio, Willy, Laurindinha, Sara Jess, Nona, Tz, Kiko, o cadelo Cambote, Cesare, Opaco, Alberte, Agripina Roxo, Queue bleue, Levantador, Neofisiologus, Velis, i.a., Leco, Plattdorf, Lúa, Pawley, Paideleo, Randeeira, Peke, Artipractor, Laranxa, Regueifeiro, Raíña Vermella, Ceryle, Aquí, Dolphins, Xanfarín, Gatina e tod@s @s que xunto a Kaplan formaron a fecunda irmandade virtual que por Ithaca transitava.

Até máis ver.

Pelos

Eu sonlles coma o cadeliño das merendas: Domingo ao mediodía paso pola de miña irmá a levarlles unhas cousas, e meu cuñado empéñase en que lles tome un vermú e unhas olivas; despois vou xantar na de meus pais, seguindo aquel costume ancestral; e por último, ás 4'30 estou no felpudo de Polis chamando na porta para tomar o café comprometido, cumprir e marchar canto antes.

O que non será posible até despois das 7, como se verá.

Cando chego, Polis e o seu encantador amigo aínda están á mesa, felices e comendo perdices; literalmente, perdices: en escabeche, que o amigo encantador e gourmet preparou coas suas propias mans e levara alí a véspera nunha tarteira de barro que ocupa a metade da mesa en que xantan e se desculpan porque se deitaron ás mil e acordaron tarde e tal.

Afortunadamente, están duchados e vestidos, e eu sento xunto a eles a verlles roer os ósos diminutos dos paxariños e chuchar os dedos e engulir follas de leituga, e empezo (non vou dicir que non) a miña análise mentres conversamos cun fondo de música chill-out da que gosta o anfitrión.

Vou averiguando que Encantador ten 55 anos, que como el mesmo di non os aparenta porque fai exercício cada día e só fuma socialmente, que estudou pero non terminou arquitectura, que traballa nunha caixa de aforros, que coñeceu a Polis hai dous anos no tai-chi, que le best-sellers de novela histórica, e que é tan peludo que algún día pensa acudir ao laser.

Como non bastaba coas cellas e os brazos, a instancias de Polis, que ía e viña levando cacharros, Encantador tirou de si a camisa e fixo unha demostración dos pectorais encanecidos e o lombo, das axilas e do ventre, e podo asegurar que á vista daquela capa pilosa non entendo como hai quen aínda dubide da teoria da evolución, principalmente cando soltou o cinto e baixou un anaco por atrás o pantalón para mostrar o lugar en que tiña o pelo máis negro.

Para daquela Pois e eu estábamos sentados no sofá, e os grandes espellos dourados multiplicaron a imaxe como de oso redondeado e satisfeito, contador de chistes, incansable despois xogando ao trívial, e un neno grande cada vez que gañaba queixiño e aplaudia como se gañase o ceu.

Despois de tres partidas descubrín que se fixera tarde e, sen podelo evitar, deixei que Encantador me acompañase até a Ronda e me arrincase o compromiso de cearmos os tres, un día destes, na súa casa.

Porta Falsa

Da visita onte a unha tenda de mobiliário do Pacífico traio comigo tres cousas:

Unha información: a butaca de coiro negro que me interesa custa 411 euros, e por agora terá que esperar.

Un desengano: fuxir dunha tarde gris de Sábado metendo-se nun lugar ateigado de noivos e recén casados a escolleren ambientes coloniais para o salón non é unha boa idea.

Unha invitación: hoxe sen falta pasarei a tomar café na casa de Polis, con el e o seu amigo, a quen me presenta entre a zona das alfombras e a dos comedores de Índias.

Pesadelos

Hai semanas que os informativos me son odiosos e, se despois de zapear polas televisións me decido por algun, frecuentemente acabo indo por algo que esquecin na cociña, ou mirando unha revista atrasada, ou directamente cambiando para algun programa que requira menos sacrifícios.

Cando non me abafan a aridez dun xuízo inintelixível ou a crónica da opa de nunca acabar, angústian-me os testimuños sangrentos de guerras indecentes, e dia a dia sinto noxo polos habituais insultos e espantadas dunha oposición montaraz e desvergoñada, que me aterroriza coa idea de que o país se rompe balcanicamente por momentos e até me fai temer que algunha desas fendas antiespañolas se estea a abrir baixo a miña própia cama.

Unha cousa parecia mellorar: cando Xoves lle foi concedida a prisión atenuada, pensei que aquela espécie de mómia malencarada que ás veces asomava en calzóns á pantalla deixaria de amargar-me as ceas.

Que equivocado estava: era só o final da primeira parte; agora veñen as manifestacións e comunicados dun e doutro lado, e mesmo nos informativos nos facilitan o menu que inxere ese antipático señor.

Morangos

Os primeiros chegaron xa hai semanas aos expositores das tendas e ás portas das froitarias, alegres e tentadores, como sempre, coa colorada forma dun corazón.

E ainda que regalar morangos no fin do Inverno non é máis do que regalar morangos, sei perfectamente que ninguén mos vai regalar este ano.

Auséncias

Non puido ser. A viciña clónica sai a pasear o cadeliño vestido cun abrigo de cadros escoceses e pára-me intrigada: quere saber como lle vai á Blu, agora que non a sente ganir con desespero durante as mañás.

Repito-lle a floreada história que empecei a contar hai dias aos outros viciños, cando a cadela deu en laiar-se cada vez que eu marchava para o traballo e facia acordar antes de tempo as colombianas de Patrick Suskind, e encollia o corazón do matrimónio de abaixo, e poñia en pé de guerra o can escocés que agora mira para min con ollos desorbitados.

Non é certo que a Blu volvese co seu amo, que se fora seguramente de viaxe e talvez regresou un dia destes á sua casa no campo, esa en cuxo xardin pode unha cadela coma esta correr até perder o alento, cozar co pelello mollado contra as árvores e desabafar a impaciéncia pola falta do amo perseguindo os gatos e os esquios.

Tampouco é certo que vaia volver á estreiteza desta vivenda, dos horários e auséncias ás que nunca se deu afeito.

Por consello do veterinário, a pobre Blu volveu á protectora, a soñar outra vez o seu destino, unha casa no campo e unha família que nunca máis a deixará soíña.

Mentiroso

Sen desculparse e coa soberba e modos de sempre, o personaxe da melena de mosqueteiro, aquel que se sorrí parece Charlot e Hitler se se pon serio, recoñece agora que no Irak non había armas de destrución masiva.

Pero antes de entrar nun dos seus estúpidos xogos de palabras, metáfora taurina incluída, este señor afirma tamén que todo o mundo pensaba que as había.

E aí volve mentir, como costuma: acaso hai catro anos, e durante meses, miles de persoas non saímos unha e outra vez ás rúas por facerlle entender a falta de motivos para unha guerra ilegal en que nos quixo meter por dar gusto aos seus amigotes?

Pamuk

Hai nada especulávamos aqui alegremente sobre os motivos polos que nos exiliaríamos do noso própio país. Unha vez máis, a realidade vén a nós para dar-nos unha bofetada e poñer-nos no noso sítio: Orhan Pamuk, o recente Nobel de Literatura turco, abandona o seu país, a sua amada Stambul, por muito tempo, e as poderosísimas razóns da sua decisión están explicadas aqui.

A nós, no noso torpe exercício de onanismo, nunca se nos ocorreu que puidese ser o noso própio país o que non quixese saber nada de nós.