Armageddon 2

Cómpreme desculparme polo alarmismo histérico do post anterior e tamén facer unha rectificación: a data do fin do mundo foi novamente adiada, esta vez até o vindeiro 10 de Setembro, Mércores.

(Valerá a pena que me matricule en inglés?)

Armageddon

Non se me ocorreu mellor cousa que ler isto sobre o Grande Colisor de Hadróns (LHC), ou acelerador de partículas, despois de ver a segunda parte de Matrix e sen podelo comentar con ninguén porque Teddy, alleo ao espectacular final que nos agarda á volta da rúa, está agora a fungar furiosamente no salón.

Aínda así, o que máis me desacouga de todo isto é que nos queiran acougar con argumentos espeluznantes coma este dos buracos negros e os protóns solitarios.

Lean, lean:

Entretanto, se um buraco negro fosse produzido dentro do LHC, ele teria um
tamanho milhões de vezes menor que um grão de areia, e não viveria mais de
1x10^−27 segundos pois, por ser um buraco negro, emitiria radiação e evaporaria.
Mas, supondo que mesmo assim ele continuasse estável, continuaria sendo inofensivo. Esse buraco negro teria sido criado à velocidade da luz (300 mil km/segundo) e em menos de 1 segundo ele atravessaria as paredes do LHC e se afastaria em direcção ao espaço. A única maneira de permanecer na terra seria se a sua velocidade fosse diminuída para 15 km por segundo.
Supondo que isto ocorresse, ele iria para o centro do planeta, devido à gravidade, mas continuaria a não ser ameaçador. Para representar perigo, seria preciso que ele adquirisse massa, mas com o tamanho de um protão ele passaria pela terra sem tocar em nada (não parece, mas o mundo ultramicroscópico é quase todo formado por vazio), podendo encontrar um protão para somar à sua massa a cada 30 minutos a 200 horas. Para chegar a ter 1 miligrama, seria preciso mais tempo do que a idade actual do universo.

É certo que nunca se está de todo preparado para estas hecatombes: a miña filla e os meus amigos, por aí adiante, espallados por un mundo que se acaba; o testamento sen facer, a hipoteca actualizada que vai ficar sen efecto, os seguros sen renovar pero, iso si, a casa limpa desta mañá, a roupa procesada, a neveira chea.

Señor, tanto euríbor para isto!

(E o que máis me doe, que a neveira está chea)

Made in China

Xa o dixo onte ao serán miña mai, vendo toda esa parafernalia no telediario, mentres ceábamos: O que aí arde son cartos nosos, dixo.

E con razón, pensei logo: aí van os roliños primavera e o chop-suei que ceei con Ártabro hai un mes, os diademas e coleteiros da miña filla, o metro pregable e a ferramenta que comprou meu pai hai días, os rotuladores gordos e os clips de Polis da semana pasada, as luvas con que miña mai transplanta cactus a outros tarros tamén made in china, as horribles katanas que meu cuñado colecciona punto a punto, as cuncas en que almorzamos, as disketes en que gravamos, boa parte das nosas roupas, dos nosos discos, das nosas máquinas, das nosas menciñas, dos blocks en que anotamos con lapis tamén chineses, etc, etc.

En definitiva: ademais dos máis caros, estes serán probablemente os Xogos máis participativos da historia.

Tránsitos

Igual que cada Verán, vexo como a xente que quero me converte o tobo nun hostal; as últimas, hai unha semana, foron Ambece e unha amiga descoñecida e andaluza con nome de secretaria solteirona, cargadas de petates.

A señorita Kaplan fixo os honores e acabou encariñándose coas dúas, aínda máis cando soubo que Ambece a tivera no colo sendo un bebé.

Despois de moito sen vernos aparece Nican, en tránsito ás vacacións, e combinamos para un café onte e para os viños hoxe. Falamos do de sempre, coñecidos, traballo, familia; cando lle pregunto se ten saudade do ensino, agora que está en excedencia: moita, salvo cando vos toca corrixir, e ao sorrir o fume do cigarro escápalle da boca.

Polis e Encantador comezaron onte as vacacións; como o batmóbil ten un problema de 2000 eurazos nos quentadores, por moito menos fun eu quen os levou ao aeroporto, quen lles axudou a facturar a equipaxe, quen lles deu conversación case até embarcaren, e quen, por último, se encargará de collerlles o correo, regarlles as plantas e alimentarlles os peixes tropicais durante dúas semanas.

Embarazo

Onte, volvendo da biblioteca, atopei inesperadamente a Mirinda diante da libraría do fondo das Cortiñas de San Romao, mirando libros ou buscando sombras, non me quedou moi claro, á espera de súa mai.

Antes que ningunha outra cousa, dime que está embarazada de catro meses e que a semana que vén lle van facer a amniocentese; instintivamente, mírolle para a barriga, e o primeiro que penso é que se ela está de catro meses, daquela é que eu vou romper augas; o segundo, mentres nun subidón de hormonas ela me conta que todo vai moi ben desde que desapareceron as náuseas e que ten algo de anemia, é quen pode ser o pai, visto que Vladimir marchou coa música a outra parte.

Non sei se fago ben (cos ricos nunca se sabe), pero acórdome de ofrecerlle cousas da miña filla que gardo na casa, e que busco pola tarde; ademais, descubro que hai moito máis do que lembraba: aquí están o edredón azul do berce co seu oso garnido e os protectores ou chichoneras, un saco de paseo branco para o cuco, varios xogos de sabas e cabezais con animaliños e flores, un esterilizador, varias botellas de biberón, mantas... En fin, un pequeno tesouro que lle fun levar hoxe á hora do café á casa da súa mai, onde Mirinda, tendida no sofá cos pés en alto e a novela posta, se deixaba tratar coma unha emperatriz.

Pastel vai pastel vén, na conversa non se falou de nada que non fose amniocenteses e antollos, partos e lactancias, hernias de hiato e refluxos gástricos; a futura avoa e a futura tía renunciaron definitivamente á novela por contaren nacementos coñecidos, Mirinda incluída; co último descafeinado, até eu me atrevín a contar a miña parte, lamentando non ter na carteira, coma eses pais modélicos e orgullosos, unha foto, mesmo de carné, da miña filla.

Reconto de baixas

Como cada Verán, aquí non quedou nin María Santísima, que diría o outro: o blogomillo (salvo dous ou tres blogues de garda) é un páramo, e coa axuda do teléfono vou elaborando un meticuloso reconto de baixas sen dar atopado sequer con quen tomar unhas cañas.

En resumo: Ártabro visita cemiterios coa familia; Teddy, no traballo, acumula quendas para a escapada de Setembro con Deni sen tocar as vacacións; o señor e a señora Polis, no Sul, tórranse ao presunto sol e devoran ostras; Tere Holmes e Nican, desaparecidas; o señor e a nova señora Haddock, aínda Europa adiante. E así sucesivamente.

Eu, aínda que resisto ao primeiro tras un baluarte de libros e pelis de videoclube, acabo sucumbindo á sedutora chamada da aspiradora, ao engado de pasar o ferro, aos cantos de serea do cesto da roupa sucia.

Mañá regresa a miña filla, a mediados da semana fará aquí Ambece unha escala técnica na súa migración anual de Sul para Norte, e é obvio que as penuxes que agora atravesan o salón ao menor movemento, coma os restroballos nos westerns, terán que desaparecer.

Octoxenario

Un destes días finais de Xullo meu pai cumpre, cumpriu ou cumprirá 80 anos; a data exacta é imprecisa, como todo o que a rodea, porque meu pai (coa tolerante cumplicidade de miña mai) non quere nin ouvir falar do asunto, moito menos de calquera celebración; de maneira que todo son besbellos, teorías e risos polo baixo.

Miña mai apáñase para convidar a toda a familia a un xantar este Sábado, sen motivo aparente (desde cando ten que haber un motivo para vós xantardes aquí?), e explica cun cousas del o silencio, que para a miña sobriña non é máis do que coquetería do seu avó e así fai rir de pura malicia á miña filla; miña irmá, indignada ou así, simplemente non lle atopa explicación como non sexa que el non quere asumir o paso dos anos, igual que sucedeu sempre.

Eu xa non sei, pero se fose cumprir 80 anos coas raíces tan ben asentadas nesta terra como meu pai; se puidese coma el presumir de non ter estado nunca enfermo, moito menos ingresado nun sanatorio; se levase nun saco ao lombo tan esplendidamente dúas monarquías, unha república, dúas ditaduras, unha guerra civil, unha posguerra, unha guerra mundial e a vida de sete papas sucesivos, tende a seguridade de que o había de pregoar, con voz ben alta, aos catro ventos.

Addio!

Esta mañá, ao acender o móbil, vin unha mensaxe de Calmo enviada onte: que hai moito que non sabe de min, que estará en Ithaca esta semana, que podemos vernos, que me dará un toke Mércores en canto chegue.

Quixen dicirlle que borrei hai meses o seu número, que recoñecín a mensaxe por eliminación e polo meu nome en italiano, que acabei farto dos seus orgasmos de pardal, que se me poñen os pelos de punta con só lembrar o número das pinzas, que a estas alturas da película valoro máis rir nunha cama confortable do que exacular nun coche baixo as estrelas, ou que cando te deitas con alguén podes dar sinais de vida sen corentena por medio.

Pero en lugar de todo iso respondinlle que non será posible vérmonos, que estou de vacacións, que non sei cando volverei (se é que volvo).

E santas páscoas.

Post Data

Resposta vespertina: Bueno, vale, pero q seco...

Posta a punto

Segue a posta a punto do ordenata, que volveu onte ao serán para a casa.

Pouco a pouco vou recuperando os enlaces e as sementes que gardaba na memoria agora formateada; é laborioso pero pódese facer. O que xa non se pode é recuperar un arquivo de fotos da señorita Kaplan, e xa veremos que vai pasar cos vellos arquivos de texto escritos en pergamiño avitelado, ou pouco menos.

Un dos refráns favoritos de miña mai encaixa en todo isto coma unha luva: Días de moito rir, vésperas de moito chorar.

Criminais

Felicitémonos porque, polo visto, para Serbia estar en Europa é algo máis do que organizar un festival de Eurovisión.

Seguindo o costume de non honrar os xenocidas citándolles o nome, só nos resta lembrar que outro verdugo tan feroz e sanguinario está aínda agochado.

Virus e troianos

Mira que levo toda a vida dicíndoo, que andar sen antivirus por a saber que sitios da Rede é como arriscarse sen condón nos máis sórdidos prostíbulos de, poño por caso, Indonesia.

Está claro que unha cousa é predicar e outra dar trigo, porque tras unha tarde de Domingo navegando con Ártabro e un antivirus caducado o balance é desolador: o ordenata está infestado por centos de virus e troianos, dou por perdidas fotos e textos dos que naturalmente non fixera copias, e toda unha fauna de viciñas lesbianas, enfermeiras ninfómanas, profesoras cachondas, mulatos superdotados e outros incómodos inquilinos convertéronse en okupas e asoman cada pouco ao monitor.

En conclusión, mentres o ordenador se desintoxica sine die na uci dos ordenadores a min cómpreme, como é tradición cada mes de Xullo, achegarme a Ciberalia se é que quero postar.

Conmemoracións

Efectivamente, hoxe, aniversario de contendas civís, tamén celebramos o post 600 (este mesmo) coa blogue en marcha e os 250 días sen fumar (esta vez non faremos contas visto que o meu ex vale máis).

(Ártabro mañá arribará e permanecerá dous días e dúas noites nestas praias de Ithaca que empeza a coñecer como a propia pel).

En fin.

Bolaño

Roberto Bolaño, no discurso de aceptación do R. Gallegos de Novela concedido a Los detectives salvajes, fala de si mesmo e da súa xeración:

...porque fuimos estúpidos y generosos, como son los jóvenes, que todo lo entregan y no piden nada a cambio, y ahora de esos jóvenes ya no queda nada, los que no murieron en Bolivia murieron en Argentina o en Perú, y los que sobrevivieron se fueron a morir a Chile o a México, y a los que no mataron allí los mataron después en Nicaragua, en Colombia, en El Salvador. Toda Latinoamérica está sembrada con los huesos de estos jóvenes olvidados.

Non é a primeira vez que nos lembramos del aquí, pero xusto é facérmolo esta noite, cando se cumpren 5 anos da súa morte.

Dúas

Estou con dúas a un tempo, e, como na oración, se con unha me deito, coa outra me levanto.

Volvín coller un libro de Proulx, esta vez unha novela, despois dos excelentes relatos a que dá título o máis coñecido, que non o mellor: segue a pareceme unha narradora moi exixente, angulosa e nada fácil. Como non son amigo de establecer relación entre a vida dun autor e a súa obra, negarei ter pensado que os incontables, precarios e variados empregos da autora (ese tópico), os seus divorcios (gáñame por dous) e o seu medio século antes de poñerse a escribir levasen aos duros e abafantes escenarios onde as personaxes viven as dúas vidas entre as que pairan.

A outra do tandem é a baronesa James, de quen non lera absolutamente nada (perdoarán as amigas especialistas). Escollina como contrapeso de Proulx pola forma do seu libro autobiográfico que lembra un blogue (este mesmo, fóra os cocktails, os oficios dominicais e as visitas á perruquería), e porque me intrigou a fraxilidade da velliña encantadora e aparentemente indefensa da foto; un erro na realidade: trátase dun monolito de basalto entrefrebado de aceiro, con remaches de titanio, que consegue poñerme dos nervios con ranciadas sobre a felicidade da xente na súa mocidade apesar das bombas, a fortaleza dos valores ou os sinxelos e piadosos costumes de antano.

Tras elas hai dúas vidas duras, pero nun caso o lastro de sufrimento trocouse en compaixón e humanidade. No outro, non.

Asimetría

Josep Ramoneda, en El País, publica onte un acertadísimo artigo encol do manifesto sobre a lingua común. O texto completo pode lerse aquí, pero eu copiei e traducín os parágrafos seguintes:

O alegato pola lingua común, que fai o castelán obrigatorio, pero non as linguas propias de cada comunidade autónoma "porque hai unha asimetría nas linguas españolas oficiais", fúndase na idea convertida xa en mito de que "son os ciudadáns os que teñen dereitos lingüísticos, non os territorios,
nin moito menos as linguas mesmas". Pero, polo visto, hai cidadáns con máis dereitos lingüísticos que outros porque teñen que aprender unha soa lingua, mentres que os que falamos catalán temos que aprender dúas.

Ou sexa, que hai territorios con dereitos lingüísticos e outros que carecen deles, de xeito que os principios fundamentais do razoamento -os que enfaticamente afirman que os territorios non teñen dereitos lingüísticos- son adaptables en función do lugar.

Cal debería ser o obxectivo? Unha sociedade realmente bilingüe. [...] Pero a día de hoxe, o bilingüísmo é aínda perfectamente asimétrico a favor do castelán. E, sen embargo, o manifesto pretende que asumamos que o castelán sexa obrigatorio e o catalán non. Non eran algúns dos asinantes os que dicían que as linguas que se impoñen obrigatoriamente se fan antipáticas?

Mañá de Domingo

Esta mañá de Domingo madruguei porque meus pais marchaban de vacacións e tiven que levalos, a eles e as súas maletas, ao autobús, que saía ás 9.

Onte á noite miña mai pediume que por favor os chamase ás 7, que receaban que o espertador non lles soase ou non o ouvisen; así que esta mañá de Domingo madruguei aínda máis, porque meus pais marchaban de vacacións nun autobús que saía as 9.

Como a responsabilidade era moita, durmín inquieto e acordei ás 6'20, non ben amencera; non estou seguro, pero creo que estivera soñando con ríos e auga que corría; sen relación con isto último, erguinme a mexar e volvín á cama, acendín a luz e púxenme a ler para non ficar a durmir, xa que meus pais marchaban de vacacións e tiña que chamalos ás 7 e recollelos ás 8'30, porque o autobús saía ás 9.

Minutos despois das oito e media, con só un café bebido, morto de sono pero duchado e vestido, carguei no coche as dúas maletas grandes e mais un bolso de man, e escoitaba a meu pai que era moita equipaxe, unha animalada para só dúas semanas, e a miña mai, brigando co cinto, que íamos xustos de tempo, que xa eran menos cuarto e o autobús que os levaría de vacacións saía ás 9.

Cando chegamos á paraxe sorprendeunos que non houbese autobús nin xente con maletas nin can que lles ladre; a corazonada confirmouse ao revisarmos os billetes: meus pais marchaban de vacacións, claro que si, pero o autobús en realidade non saía até as 10. Grrrrr!

Anda, dixo meu pai, vamos almorzar, que invita túa mai.

Eufemismos

No súper (pero desta non nas Verduras senón onda os Conxelados) atopo a Mambrú, a primeira vítima que coñezo da situación certamente adversa e complicada que, a dicir do Presidente, vivimos.

Como Mambrú tiña ganas de parola houbo que volver temporalmente os chícharos, o xelado e a menestra aos conxeladores, así que os carros xa intimaban antes de lle dar entendido a Mr. Eufemismo que houbera reestruturación de plantilla e que a el (14 anos na empresa, pero a anos luz de soñar sequera coa prexubilación) lle tocara saltar.

Primeiro estivemos falando de acomodarse un e botar raíces, do que cómpre renovarse e tomar aire; de Xefes e xefes; de bullying, mobbing e burning; de oposicións (dime que ten o CAP, que está pensando facerse profesor).

Despois foi laiarse: que se todo se vén abaixo cando un menos o espera, que se a vida era non mellor nin máis facil pero si máis clara no tempo dos nosos pais, que se por fin atopara unha mulleriña para casar, ter fillos e comprar unha casa, que se sempre tivo medo a quedar só, uf.

Para daquela forcei a despedida e os conxelados volveron ao carro: axexei alá, no fondo dos seus circunloquios, meandros e eufemismos, e vin latexar e mover as ás algo escuro do que eu fuxía como da peste.

Antropoloxía

Mandoumo onte Polis por correo electrónico; a noticia cumpríu 35 anos, e esta do noso xornal é ao parecer un dos grandes clásicos entre as erratas de prensa.

Polo demais, tampouco creo que sexa para tanto: outros recorremos á filoloxía, que non á antropoloxía, e así e todo subsistimos.

Cátedra

A publicación dos baremos do concurso de cátedras reedita o conto da chicharra e a formiga, e descobre que tras a banalidade de moitos dos meus colegas o que se agacha é o nervio poderoso dos traballadores natos que publican a esgalla traducións, artigos sobre proteínas e manuais de galego urxente, que amorean varias carreiras, e que fan cursos e cursiños como quen muda a roupa interior.

A miña (agora) inseparable C. sentencia camiño da cafetería: Cando todos estes se hipermasterizaban e relicenciaban eu limpaba cus e preparaba milupas.

Grey díxoo doutro xeito: "Mentres el está casado, eu fago xerseis", pero eu simplemente proclamo que para nós, como para a raposa da fábula, verdes, están verdes.

Trece días...

... nos que estiven sen memoria, vagando, camiñando polas rúas de Ithaca sen lembrar que tiña un nome, unha casa, unha familia, moito menos un blog, até que algunha alma caritativa me atopou, confuso e á beira da inanición, sen documentos nin diñeiro, e me levou á policía que me levou a un sanatorio, onde con medicación e tras dura terapia me recuperei e así espero a recaída.

...secuestrado por unha perigosa banda que me confundíu cun magnate e pedíu resgate por min, que non se pagaba nunca porque o magnate nunca desapareceu. Cando os malfeitores descubriron o engano pensaron matarme, probablemente máis por ocultar a súa estupidez que por outra cousa, pero un deles, sentindo dó de min, desatoume e díxome como chegar á estrada, onde parei un tráiler que por fin me trouxo á casa.

...nunha pequena illa despoboada do Pacífico, lonxe das rutas de navegación, tras caer ao mar da maneira máis parva. As correntes e a providencia fixéronme arribar á praia, onde, alimentándome do que se supón que se alimentan os náufragos, e coa soa compaña das gaivotas, sobrevivín varios días. Por fin, un navío de guerra que facía manobras alviscou os meus sinais e aquí estou, actualizando desde o meu camarote, de regreso á civilización.

...fun día e noite interrogado pola CIA no que debería ser unha inolvidable viaxe a Nova York; finalmente, a nosa embaixada conseguíu que me soltasen, pero aínda non son quen de explicar como apareceu un axente secreto libio afogado na bañeira do meu cuarto, no hotel ao pé do parque.

Xornada

A ver: se os nosos señores eurodeputados veñen de aprobar unha xornada laboral de 65 horas que nos fai recuar en dereitos laborais por riba dun século de loitas obreiras e sindicalismo, que serán capaces de aprobar agora para faceren da vella Europa un lugar económica e socialmente máis competitivo?

Será talvez a legalización e regularización das actividades lúdico-formativas para menores en empresas con (escasa) remuneración, esas que unha manda de progres idealistas e incompetentes coma min tan mal chamamos explotación laboral infantil?

Periódico

Curso 1975-76: os fusilamentos de Setembro e a vaga xudeo-masónica e antiespañola no exterior, a prolongada agonía e morte do ditador, e outros graves acontecementos que afectaron o noso país (restauración incluída) e enchían as portadas, obrigaron a suspender (ou iso se nos dixo daquela) a tradicional visita da miña escola ás instalacións do diario local.

Curso 2007-08: 32 anos e unha xeración máis tarde, coa mesma monarquía pero diferente escola, preséntaseme unha oportunidade pola que tería asasinado, mentido e até prevaricado.

Non será necesario: a semana próxima, por fin, e con motivo do seu centenario, visitarei o xornal acompañando alumnos do meu centro que, visto o visto, mostran moito menos entusiasmo ca min pola visita.

(Nin sequera pola foto do grupo na rotativa que se publicará ao día seguinte no xornal. Brrr)

Substituto

Logo non foi tan terrible, como sucede adoito.

Polo menos non o do relevo xeracional e iso, a saber: que, antes ou despois, algún día os alumnos se converten en xuíces, gaiteiros, dentistas, caixeiros de carrefour, pallasos, presidentes do goberno ou profesores substitutos de historia.

Tampouco foi tan terrible que o mangallón viñese tras de min a correr polo vestíbulo (profe! profe!), nin que nos caesen libros e exames como consecuencia do deep impact, nin que me lembre que pasou polo menos unha ducia de anos desde que lle dei aulas en COU, nin que o faga diante dunha marea de alumnos aos que lembrar aquel tempo lles parece como lembrar cando os dinosaurios dominaban a terra.

O peor foi, non hai dúbida, cando me dixo, sacudíndome a mao (eu non podía deixar de mirarlle os aros que lle atravesaban as orellas), que me conservaba moi ben.

(Daquela, admítoo, sentín ganas de matar...)

Nana

A miña filla chama ao xantar por un asunto biográfico e delicado: a mestra púxolles como tarefa para este finde indagar na memoria familiar, e levar para luns á aula:

a) unha anécdota relacionada co seu propio nacemento;

b) a canción de berce que súas mais acostumaban a cantarlles para durmilos.

A primeira encomenda tena moi clara: contará como estivo a isto de nacer no coche, un mes antes do previsto, camiño do hospital; súa mai contoulle que rompeu augas no asento do copiloto e que aguantou como podía mentres eu conducía pola autostrada igual que se un demo nos perseguise; tamén contará que pasou os 18 primeiros días da súa vida encerrada nunha urna de cristal, como a Bela Dormente, que na incubadora do lado había un buda, pelado e barrigón, e que ela era tan pouquiña cousa que até as enfermeiras lle chamaban a raniña.

Da segunda encomenda só ten claro que ela é a única da escola a quen cantaba e arrolaba seu pai. Escollo a nana da mora grande, o poema de Valente que cantaba Paco Ibáñez con esa súa voz de cura, rouca de tabaco e jb. Susúrrolle á nena a canción polo fío do teléfono; teño que parar e repetir varias veces versos e palabras, porque ao outro lado do auricular ela está a copiar na libreta o que lle canto.

Nalgún momento até parece que tornamos á casa amarela de Atenas, e ao final a voz tamén a min se me pon un pouco rouca, non sei por que, xa que non fumo.

Horóscopo

Estábamo a pedir o corpo hai semanas, pero agora son os astros, desde a páxina dun xornal, os que proclaman o que preciso: Tempo para que o acougamento invada o espírito e o pensamento se abra ao sentimento, disque.

O resto, nada máis que historias.