Máis de un dirá que para o pouco que lle gusta a este o Sanva ben que o arrastra polo blogue, pero este ano as cousas viñeron así dadas, e aínda que contemplo os que aman asomado ao meu balcón, logo non deixan de chamarme ou de vir polo tobo contarme cousas.
Este post debeu ter sido escrito e publicado o Luns pasado, cando os ecos da finde de San Valentín en Mondariz estaban frescos, pero andei liado, e até pensei que co paso dos días nunca o ía escribir, por reseso. Pero antonte ao serán viñeron os Polis a recontarme a historia que xa me contara miña irmá; iso si, esta vez desde un punto de vista masculino e desde un andar máis abaixo.
Que Polis e un amigo estaban a pasar a finde no balneario contoumo miña irmá, vía móbil, Sábado pola tarde, noticia de alcance que Domingo á noite, xa de volta, surxía esporadicamente entre saunas celta e finlandesa, baños xaponeses a 1ºC no exterior, catrocentas parellas dando conta dunha cea na que todo eran culleres e túrmix, todo deconstruído en copas altas, esmagadiño como para enfermos ou bebés, e os patés intragables, e o diminuto rolo de queixo de Arzúa intratable, e Polis e o seu amigo non quedaron a cear, pero volveron coincidir con eles almorzando ao día seguinte.
Que miña irmá e o meu cuñado pasaran a finde no balneario contoumo Polis, vía móbil, Luns ou Martes pola tarde, noticia de alcance que antonte ao serán, mentres se disfrazaban de romanos na miña casa, surxía esporadicamente entre baños turcos e saunas secas, camas máis anchas que longas e almorzos opíparos co campo de golf ao fondo, e a cidade a un paso (ben, dous pasos) para cear e tomar as copas lonxe de catrocentas parellas máis ben petardas e estiradas, claro que non o di pola miña irmá e o meu cuñado, faltaría.
Faltabas ti, di Polis, arranxando a perruca loira de matrona e moi mellorado; os sucesivos estratos de roupa e as tetas postizas fan que o peplo púrpura lle tire por popa. Si, faltaba eu, digo sostendo unha coroa de loureiro dourada mentres Encantador remanga o chándal por baixo da toga.
Véndoos marchar sinto case alivio: tampouco este ano me disfrazarei. Non me darían despegado da butaca e o deuvedé nunha noite polar nin con espátulas.
6 comentarios:
Hai xa moito, señor Kaplan, que eu tampouco son quen de entrar no Carnaval.
Me han dicho que las zamburiñas sólo tenían el defecto de ser pocas. A mí tampoco me hubieran arrancado de casa en noches como estas.
Nunca fun de disfracerme pero dun tempo a esta parte, todos os anos, xuro e perxuro que este si, que vai... e non vai. Aínda queda mañá, pero xa me da a min que tamén non vai ser.
Ay, ay, ay. Yo tampoco me disfrazo nunca, por maldita pereza, pero no me siento orgullosa. Biquiños.
Súmome aos que prefiren quedar na casa.
A pregunta do millón: daquela, e ademais de Polis e Encantador, quen se disfrazo no Entroido?
Publicar un comentario