Non sei o dixen algunha vez, pero
odio teimosamente o San Valentín; non o
santo, que bastante ten o pobre, senón a histérica celebración dos
corazóns hipertrofiados de
todo tipo, das
tarxetas con música, dos agasallos previsibles, das
ceas románticas, das
flores en celofán e demais
arrepíos. Nunca deixei os cartos niso,
así vai a
economía, porque o amor, polo que recordo, hai que construílo cada día do ano, e non precisamente arranxalo nun Sábado de mediados de Febreiro, a golpe de
bombóns e tal.
A miña filla resolveuno á súa maneira na tarxeta que, por non poder esperar ao Sábado, me entregou o Venres ao recollela:
"Feliz día de San Valentín. O día de San Valentin non só é para querer os mozos senón tamén para querer aos pais, amigos, profes... Mándoche este postal porque che quero".
4 comentarios:
Vaia por dios! ;P
É o día do santo de meu tío e meu irmán. E dun tempo a esta parte, un día de moita náusea, moito enxoo, como din por aquí.
A pesar do odio debeu de escapárselle a vostede un tenro sorriso;)
Confese, señor Kaplan, a partires de agora, o San Valentín é outra cousa.
Publicar un comentario