Esta mañá chamaron de Brigantia para anunciarnos que o irmán máis vello da miña mai e meu padriño morrera de madrugada, así que mañá o deitaremos no lugar mesmo en que dormen os avós e o bisavó.
Antes de saírmos para o tanatorio, procuro na memoria a máis antiga lembranza do meu tío, e a que atopo é a da primeira vez que vin o mar: foi un serán dourado de Xullo, no Orzán, e meu tío estaba alí para animarme a comprobar co dedo que aquela auga que corría en regos pola praia ao baixar a marea estaba realmente salgada.
Eu tiña máis ou menos os mesmos anos que ten agora a miña filla, e o mar pareceume moito máis grande e moito máis ruidoso do que imaxinara.
Antes de saírmos para Brigantia, pregúntome se esta noite o Faro alumará igual que as outras noites.
10 comentarios:
Sinto moito o do seu padriño. De seguro o Faro non será o mesmo. Apertas.
sorry about that. meus sentimentos.
"Y yo me iré. Y seguirán los pájaros cantando." (JR Jiménez)
Un abrazo.
No se puede/no se debe decir más que lo siento.
Ía dizer o mesmo que Noemí (igual ca JRJ, quem me dera!), cun matiz: A luz do Faro talvez sexa idéntica. Nos que quedan está o poder de percibila doutra maneira. O mundo non é como é senón como o sentimos.
Síntollo ben. Unha aperta.
Galeano, no seu libro "el libro de los abrazos", ten un escrito con tíduo "La función del arte" no que conta que a un rapaz que non coñecía o mar, levárono a velo. O neno quedou tan abraiado ante tanta grandeza, que cando pudo falar, dixo "Ayúdame a mirar". Para sempre, o seu tío ayudóuno a mirar e a apreciar a sabor salgada.
Eso pervive.
Nom podo/sei mais que sumar-me às expressons de pesar. Abraços.
Eu tamén me laio da túa perda. Unha aperta
Tamén foi o primeiro mar que vin eu... [pero a min pareceume pequeno dende o autobús; dixéranme que non se vía o final, que era inmenso, e a bahía inmensa inmensa ... non é.]
Publicar un comentario