3º día: con A de Acrópole

Todos queremos pensar que a Acrópole é permanente e inmutable, pero a realidade di que é cambiante e está en continua transformación, non hai máis que comparar as fotos coas da miña primeira visita. Nesta ocasión, por exemplo, o templo da Niké Áptera simplemente non estaba; un aviso in situ explicaba que fora totalmente desmontado para consolidalo e substituírlle as grampas de ferro por outras de titanio.

De resto, guindastre máis andaime menos, e co vello museo fechado, a sagrada colina encaixa coas lembranzas: as hordas de guiris fritíndonos ao sol nesta grella de mármore, os chifros dos gardas cada vez que alguén se pasa, a caza de encadres e fotógrafos, a procura de sombras magras que sempre están collidas por nórdicas incandescentes ou orientais impertérritos.

Erguéramonos con bon ánimo e todas as baterías recargadas (móbil, mp3, cámaras e a propia), deixáramos atrás o novo Museo da Acrópole, rodeado de palacetes e embaixadas, botáramos un cento de postais ao correo na mesma billeteira, e baixo un ambiente requentado e eléctrico que agoiraba xa o trevón que descargaría un par de horas despois, subíramos con paciencia a encosta poeirenta, resequida, ardente.

Trescentas fotos máis tarde, cando o ceo se volvía negro e os trevóns ruxían ao lonxe sobre o Filopappos, baixamos a colina a medio trote e non paramos até nos ver sentados a unha mesa baixo o toldo da taverna (turística) Plakiotissa, rodeados de guiris everywhere.

Abríronse daquela os ceos e choveu a deus dar; os deliciosos rabos de polbo na grella que nos serviron causaron admiración entre os nosos loiros viciños de mesa.