Inferno

Voltar a pé de noite polas rúas de Atenas non ten por que supor ningún problema se un non confunde a dereita e a esquerda propias coas do mapa, e se os nomes das rúas coinciden coas do plano, por exemplo; se non é así, o paseante probablemente acabará perdéndose moi lonxe do hotel e expóndose ao que acertadamente se pode chamar o lado escuro da cidade.

Pouco importa que desen nome a aquelas rúas de Psiri algúns dos viciños máis ilustres, de Sófocles a Eurípides, e de Menandro a Aristófanes: sen Virxilio que nos guiase, atravesamos un inferno de bordeis con faroliño á porta, bazares indios, lixo, cheiro a mexos, liortas de borrachos, hoteis de medio pelo, gatos furtivos, solares mal valados, tipos ofrecendo cousas de toda caste, taxis que nunca paraban, até o horror dunha praza Omonia ('Concordia') ateigada de zombis noctámbulos.

E á vista daqueles rapaces fulminados que esnifaban sobre a baranda da boca do metro, que deixaban á vista do que pasaba a siringa chantada no brazo, que guindaban botellas perante a indiferenza da policía e os vendedores de porno, xurei que nunca máis perderíamos o último metro para Omonia.