Navegamos

Martes era o día de vir Ártabro aquí, ao San Froilán, aínda que a pouco de erguerme e botar un visual pola xanela xa eu receaba; fóra desatárase un diluvio universal a escala, pero eran as 7 da mañá e houbo tempo a que o tempo se amañase, e un sol tenro e outonal recibise a quen porfín voltaba, tras case dous meses de axendas incompatibles, fuxidas adiante e tal.

Para cando Ártabro chegou eu xa dera tres clases, enchera con elefantes e círculos e rombos a beira dunha folla por non adormecer na reunión do departamento, comprei lagostinos no súper, e na casa puxen a asar unha costelada digna dos Picapedra, fixen tortilla de patacas, ben babosa de ovo como el a pide, puxen a mesa e, mentres Ártabro subía, cortei en catro, para acompañar os lagostinos, un limón deses de pel gorda e amarela coma os que Zurbarán pintaba.

Talvez como prenda de boa vontade, traía Ártabro a figura de Batman que non dei localizado aquí; eu non lle tiña nada, salvo os lagostinos, a hospitalidade, a cama preparada.

Entre orgasmos e costelas cóntame que non veu o outro día porque seu irmán pensa divorciarse e soltou daquela a bomba; ides acabar comigo entre todos, conta Ártabro que dixo súa mai en pleno drama, aproximadamente o mesmo que dixo a miña cando tamén soltei a miña bomba; polo demais, a historia coincide basicamente coa de Haddock: após 20 anos de matrimonio, cos fillos fóra, na universidade, a rutina de seguir convivindo cunha muller que, ademais de predicible, engordou demasiado, resúltalle a este corentón tres anos máis vello ca min insoportable.

De volta ao noso, os dous medimos as palabras, os xestos, os planos inmediatos: trátase de evitar todo o que soe a compromiso, pero se o noso unicamente é sexo, resulta estraño que nos fagamos agasallos, que visitemos xuntos unha exposición de pintura decimonónica, que xantemos contándonos a nosa vida a golpe de alvariño, ou que vaiamos ir despois escoitar, baixo a xeada mainiña, a voz fermosísima, de veludo, d' el Cigala.

Renuncio a entender nada e fágolle caso a Polis, que lle pega etiquetas como neno grande e fillo único (aínda que el tamén o sexa) cando lle conto que Ártabro nin amagou facer a cama, non me axudou a recoller a mesa, nin se lle ocorreu que a toalla non se deixa por aí tras ducharse, nin que a leituga envasada non cómpre lavala, nin que esta casa non é unha fonda para ter á sobremesa máis do que xelado e froita, ou só tortilla para acompañar a carne.

Por fortuna, na cama é espelido e disposto, non hai que ensinarlle ou gobernarlle, aquí ou alí, ten boa conversa e sabe facerme rir; con iso vanse compensando as cousas e os dous navegamos.

Euríbor

Unha viñeta do xenial Medina publicada estes días venme ao pelo para ilustrar o post case elexíaco que veño argallando desde que onte, ao ir ao banco para o que traballo, comprobei que a hipoteca, levedada sen piedade polo euríbor, de agora en diante me suporá 65 eurazos máis por mes.

Oktapodi

Non son moi afeccionado que digamos a colgar vídeos na blogue, e moito menos de debuxos animados.
Sen embargo, á vista deste que lle roubo a Willy (quen á súa vez tamén o roubara, e xa se sabe: quen roubar a un ladrón...) talvez haxa que ir mudando de costumes: un pracer.

Orbitando

Con varios días de retraso (por iso do comezo do curso e tal), hei de explicar hoxe aquí que pasei o fin de semana como di o tango: solo, fané y descangayado. Certa cousa como orgullo impedíame telefonar á procura de amoras verdes, o que tería sido inútil ademais, porque os Polis andaban por aí comendo fabes, e Teddy esgotaba xunto a Deni as vacacións.

Dous días estiven aquí encerrado, orbitando, sen falar con ninguén e sen ver xente en tres dimensións, dopándome con ciencia ficción como para sentir que competía con Titov, con Poliakov e con Avdeyev, e que o tobo se transformaba unhas veces na MIR e outras na Nostromo, claro que sen Ripley e sen mascota.

No serán do Domingo, depois de ter visto naves a arder alén de Orión e raios C brillaren na escuridade perto da Porta Tannhäuser, cando o tedio era tan evidente que comprendín que estaba a facer corpo coa butaca e que bastaba coa cervexa para explicar as notables perdas de gravidade, daquela soou o bendito móbil.

Era Ártabro. Que se o invito para o Sampailán.

Paul Newman

In memoriam (1925-2008)

Voltas e revoltas

Movida mañá de Venres, a que máis cedo sairei este curso: despois do traballo e dun café con Cam, corrín ao súper para facer a compra da semana, porque na neveira xa había eco; en Facenda non dei feito nada porque inexplicablemente aínda me faltaban papeis, os do banco; collín o xornal e a película, e a libreira de costume deume de fiado o libro infantil do Sábado e tamén a Mafalda do Domingo; percorrín outras librarías e a tenda de frikadas das galerías, e non dei atopado o que procuraba: habíaos grandes, cabezóns, en resina, pero non o Batman en chumbo que Ártabro pediu; xa de camiño á casa dos meus pais para xantar, nunha farmacia collín con receita unha boa reserva de bágoas.

Pero antes, e por un módico prezo, comprei onde o señor Rambaut me dixera dúas pegatas para non esquecer: unha para o coche; a outra xa verei.

Romy

Hoxe cumpriría 70 anos, e eu sigo sen podelo crer. Canto máis rebusco entre as súas fotos, máis imposible me parece. Gustaríame pensar que Deus existe e, talvez arrepentido, agora aínda a garda da enfermidade, da vellez, da pena que acabou con ela.

Addenda

Localizar pegata con bandeira do Nunca Máis para o cristal traseiro do coche; sete invernos cunha delas aí colada (neste ou no outro coche) son moitos invernos para cambiar, nin alerón nin hostias.

Encomendas

(...ou Cousas que facer en Ithaca antes de comezar o Curso. )

1. Chamar a R para celebrar un ano con Telefónica largándome, precisamente, de Telefónica.
2. Alugar una furgona para ir reclamando por Ithaca e a contorna as aproximadamente dez mil películas, CDs e libros que teño prestados (cómpreme empezar pola casa da miña irmá, onde a miña sobriña non debe case caber no cuarto).
3. Lembrar que a miña nova colega de departamento non se chama realmente Olivia, e que tampouco foi moza de ningún mariño chamado Popeye, como aseguraban os alumnos do século pasado, cando traballamos xuntos por primeira vez.
4. Localizar para Ártabro certa figura coleccionable de Batman que ao parecer vendían nos quioscos hai unhas semanas tras a estrea da película, e que en Brigantia están esgotadas. Empezo a temer que Polis non é o único que comparte cama cun friqui.
5. Quitarlle da cabeza a meu pai a teima de limpar o rocho. Sigo tan marcado polas limpezas de rocho da miña adolescencia (inesperadas, indiscriminadas e feroces) que aínda tremo cada vez que meu pai usa as palabras faiado e limpar na mesma frase: arramblaba co que lle parecía inútil, e logo a miña irmá e eu tíñamos que ir salvar do lixo o que podíamos, se podíamos; alá foron o Exin Castillos, moitos cómics do Capitán Trueno e o Jabato, a Nancy da miña irmá e nin se sabe cantas cousas máis.

Cagadas

Este Sábado estivo aquí Haddock, inesperadamente, e con Haddock Ela.

Ao parecer, ocorréuselles emprender o camiño a Ithaca por faceren algo e aproveitar para que Ela e eu nos coñecésemos, sen máis; traían por outra parte un listado básico de propostas que ían desde xantar con certa opulencia a gastar as solas muralla adiante e polo Parque tinxido xa de cores outonizas, pasando por tomar os viños na Rúa Nova, a experimentar ás veces puras delicatessen e ás veces estrañas cousas desconstruídas dentro de copas.

Todo correu estupendamente, todo foi divertido.

De certo, non puido saír mellor se pensamos no acougo da rapaza apesar de que teimei toda a noite en chamala co nome da Outra, a ex muller de Haddock, mentres a el lle subía a presión e a cara que se lle poñía detrás do vaso era de quererme asasinar cada vez que me ouvía cagala.

Allende

Trabajadores de mi patria: tengo fe en Chile y su destino. Superarán otros hombres este momento gris y amargo, donde la traición pretende imponerse. Sigan ustedes sabiendo que, mucho más temprano que tarde, de nuevo abrirán las grandes alamedas por donde pase el hombre libre para construir una sociedad mejor.

¡Viva Chile! ¡Viva el pueblo! ¡Vivan los trabajadores!

Éstas son mis últimas palabras y tengo la certeza de que mi sacrificio no será en vano. Tengo la certeza de que, por lo menos, habrá una lección moral que castigará la felonía, la cobardía y la traición.

(Hai 35 anos, tamén un 11 de Setembro)

Requirimento

Iso de que Facenda somos todos proe e escarnece cando, a día de hoxe, este contribuínte non recibíu aínda a devolución correspondente, gorentosa e útil como poucas.

E non só: acaba de chegarme unha carta seca, prepotente e case incomprensible, como se o destinatario fose en última instancia o manguis causante da crise (perdón: do momento certamente complexo e cheo de dificultades que atravesamos) ou algo pior, advertíndome que debo presentarme na Axencia Tributaria cun cargamento de papeis, recibos, escrituras e paciencia para xustificar, tres meses despois, aquelas deducións que outros funcionarios tiveron a ben practicarme.

Por suposto, os xuros de tanta ineficacia nin os cheirarei.

Xa estou ouvindo a miña mai mentres xantamos: A can fraco todo son pulgas.

300

300=150+150

Meme lector

Este meme que lle roubo a Noemí Pastor é un pouco para axudarme a facer balance das lecturas estivais e un pouco por dar de comer ás vacas fracas que tan mal lle acaen á blogosfera. Así, pois, procedo:

1. Nocilla experience, de A. Fernández Mallo.

2. A medición do mundo, de Daniel Kehlmann.

3. Polvo eres, de Nieves Concostrina.

4. La invención de Hugo Cabret, de B. Selznick.

5. Atando cabos, de Annie Proulx.

6. Mortaja para un ruiseñor, de P.D. James.

7. La muerte viene de lejos, de J.M. Guelbenzu.

8. El cuadro perdido, de Jonathan Harr.

9. O ceo dos afogados, de Francisco Castro.

10. Los crímenes de Oxford, de Guillermo Martínez.

11. Muertos de papel, de Alicia G. Bartlett.

12. Predator, de Patricia Cornwall.

Cómpre dicir que só enumero os libros lidos por completo e non os que ficaron polo camiño, que tamén os houbo, porque agora non teño a lexendaria paciencia de cando era mozo e xa non lle permito a calquera que indecentemente me roube o tempo e me maltrate impunemente cos seus textos inaturables.

Para responder a el escollo, intrigado, a Peke, a Sun, a Queue Bleue, a Paideleo e a Daniel Rambaut, pero por suposto responda tamén todo aquel que queira responder.

Burning

O final das vacacións trae consigo o reencontro con alumnos e profesores desganados; entre estes últimos, algúns en realidade maldisimulan un entusiasmo polo retorno que eu hai anos xa non sinto, e á menor oportunidade soltan planos de excursións, visitas e actividades extraescolares para este curso que os demais non damos dixerido.

Como moito, fóra da avaliación son quen de queixarme dos malos resultados, dos inexplicables suspensos dos que deixaran dúas, tres asignaturas para Setembro e non as deron aprobado, e por iso repetirán curso ou non titularán, dos que non se presentaron, dos que promocionan por imperativo legal, dos que nin sequera sabían cando ou de que se tiñan que examinar.

Á parte disto, nada; mentres as de francés, inglés e historia esperan quenda conversando animadamente de embarazos de actualidade, casamentos e narices, eu vou mecanicamente asinando actas e informes como o que en realidade son: tan só o muro de papeis que me separa do curso que xa vén.

Fóra, o día está escuro, diluvia e eu sigo sen coche.

Inri

Setembro, mes-luns, comezou de mala maneira: as trevoadas da semana pasada e o seu caudal de choiva repentina e implacable sacáronme o coche da estrada e agora complícanme a vida ao facerme depender dos meus colegas para ir e vir a exames e avaliacións.
Con todo, non é iso o pior, nin a factura que está aínda por chegar e non pagarán nin a choiva nin os trevóns: o pior, desde logo, vai ser certo alerón empoleirado no novo portón traseiro, tremolando atrás, coma un inri clamoroso e macarra. Uf!

Oculista

Segunda visita ao oculista: dilátame a pupila, asómase impudicamente a ver que hai, mide, compara, comproba. Fala tan baixo que apenas son quen de entender o diagnóstico: afástase ao parecer o pesadelo da hipertensión ocular, do glaucoma, da cegueira que apagou os últimos anos dos meus avós.

Pero sigo a ter todas as papeletas, como me lembra o doutor, quen, tras louvarme unha vez máis a córnea e encherme o peto de lágrimas, me cita para unha nova revisión en tres meses.

Santoral

24 de Agosto: San Bartolo.

(Un ano no tobo)

Contesto

Nalgunha ocasión anterior xa tiven que parafasear a Cortázar ao dicir que este blogue é moitos blogues pero sobretodo é tres blogues; agora, cando dous queridos e fieis lectores se me mostran preocupados por non sei que aparicións e desaparicións, cómpre que explique que este blogue é, como nos pregaban no catecismo, un e trino, aínda que principalmente un.

Na rebotica hai outros dous, xa invisibilizados: ambos conteñen monstros only for my eyes; un deles é o almacén de vellos diarios de inverno que dei salvado cando me invadiron o disco duro gais troianos e viciñas ninfómanas, de xeito que serían os capítulos iniciais deste blogue, pero nunca verán a luz; o outro, un simple laboratorio: aí toman forma e son probados moitos dos post, slides, banners, fotos e demais que logo asoman (ou non) ás brancas praias de Ithaca.

E así, meus, non hai máis cera que a que arde, nin máis Ithaca que a que estades a ler.

En Brigantia

Aproveitando un Xoves, nuboso pero estratexicamente instalado antes das dúas quincenas que pasará aquí a nena, e que nos colocarán no pequeno pesadelo de Setembro, fun a Brigantia.

A Ártabro debíalle unha explicación e un presente de aniversario. Tratábase ademais de visitar con el unha exposición de retratos decimonónicos e outra, conmemorativa da fundación da cidade, da que só me interesaron o cristo románico e as figuras que, expoliadas da catedral de Delfos, hoxendía adornarán algún recanto umbroso nun pazo tamén expoliado.

De resto, nada: cóntame Ártabro que as exposicións agora son só moreas de cousas variadas e sen máis entre elas que a coincidencia no tempo, case sen explicacións, porque as exposicións agora encárganse a empresas que tanto che montan unha exposición como unha feira goyesca ou un ardelucus.

A tarde correu polas zonas vellas da miña memoria, das miñas vacacións de neno: non fomos á praia nin ao faro, pero si camiñamos polo Parrote, o xardín de San Carlos, a praza de Azcárraga, onde xantamos. Nos Cantóns, heroes do cómic axexaban os paseantes. Na Rúa Real animei a Ártabro a comprar un par de zapatos, que eu nunca compraría e el desexaba (hoxe sei que os devolveu); en compensación, na cafetería da Fnac, ou pola vantaxe dos anos que me leva ou por me pillar desprevido, Átabro soubo darme a volta, de dentro a fóra, como a unha luva, e acabei psicoanalizado e contrito, indefenso con todas as costuras, forros e ganduxos á vista.

Volvendo para Ithaca de noite, tardísimo, pareceume que por algún motivo a autovía medía cen, talvez dous centos kilómetros máis do que pola mañá, pero a distancia até Ártabro era por contra algo menor.

Wall-E

Ártabro tiña toda a razón cando o outro día me recomendou que a levase ao cine, que esta era para ver en pantalla grande.

A señorita Kaplan veu para a casa encantada; todo lle gustou, principalmente a historia de amor entre a implacable robot dixital e o coitado analóxico da foto.

O pai da señorita Kaplan, que é da opinión de que todas as pelis infantís son igualmente ridículas, homexenizadoras e cursis, logrou sen embargo nesta ocasión non monear na butaca nin saír cos ollos a media hasta do cine.

O mellor, sen dúbida, foron os temidos 25 minutos iniciais, sen diálogos, con só os chilreos da máquina, e as sobrecolledoras vistas da megalópole chea de lixo que percorre sen cesar.

Deixado a un lado o prezo da entrada, o peor foi ese terzo de metraxe en que, punto máis ou punto menos, a peli conta o de sempre; o segundo peor, o megachupa de Kojac ao que me invitou a miña filla, esa grande afeccionada.

Paul Newman. Escena final

Como non pensar, en momentos así, que o Cine se apaga pouco a pouco, lentamente?

Café rápido

Por aquí pasaron Teddy e o seu Deni para ir ao cine; veñen co tempo xusto de tomaren un café nun local ao lado do tobo, e de Teddy arricarme un xuramento: nunha semana estarán de vacacións, e eu, cada día máis agobiado con vivir este presente de hosteleiro, a Deus poño por testemuña de que este Inverno me irei de vacacións, dáme igual onde, como ou con quen, proclamo.

Cando Deni vai para o wc, Teddy laméntaseme de que non nos volvamos ver até Setembro, pregúntame por Ártabro, proponme que saiamos os catro xuntos, un día, unha finde; pregúntolle, como outras veces, que sabe Dani; respóndeme, como outras veces, que nada, así que cando Deni volve falamos de toda a xente que me pernoctou na casa, das fugas a Brigantia e Atenas, dos peixes de cores que lle coido a Polis.

Ao nos levantarmos, Teddy dáme un sobre con pelis que me pirateou el mesmo e que non lembraba terlle pedido; na casa vexo que son tres discos e unha cuartilla escrita cunha letra redonda e pequena que non coñecía. Parece mentira, a estas alturas.

Xubilación

Meu pai foi hoxe pola mañá ao barbeiro e volveu moi enfadado.

Tras case 32 anos (tantos como levan vivindo neste barrio), o barbeiro anuncioulle que esta vai ser a última vez que o atende, porque para finais de mes se xubila e fecha o local para que abran unha óptica.

A sociedade acaba aquí, repentinamente, e meu pai terá que buscar outro barbeiro, que a este ao parecer xa lle tremían as mans, que tiña atrasadas as revistas, e que aburría a un santo con tanto falar de balnearios e viaxes a Benidorm.

Mentira

Para este finde estaba previsto que Ártabro viñese; onte pola mañá falei con el, que me telefonou para confirmar que viría hoxe ao mediodía, que traerá unha daquelas botellas de viño que aínda lle quedan de seu pai, e que súa mai faría ravioli, xenuínos ravioli della mamma (da súa) con pesto, que traerá nun tupper para cear.

Onte pola tarde houbo eclipse ou algo, porque chamou Teddy; que marchan uns días pero que Deni non o recolle até Domingo porque non deu librado, así que se estou de acordo baixa da montaña máxica, baixa e está aquí para xantar, e xa queda a durmir até Domingo.

E eu, que non teño perdón de Deus nin vergoña, póñome a matar por segunda vez nun ano á coitada tía María, a centenaria.

Así que pouco antes da medianoite, moi serio, telefonei a Ártabro para lle dicir que era mellor deixármolo esta finde, que a familia está conmocionada, que unha tía de meu pai, moi velliña, agoniza a pobre no hospital...