Frio

Non sei o motivo, pero duas horas antes do necesário acordo e, farto de dar voltas na cama e fóra dela, comparezo aqui para dar conta de como o meu espírito non está sereno, como infinitas neuras, como pequenos cristais, se enquistaron nel: a vida en Ithaca e algun fantasma doutras vidas noutros lugares, noutros tempos.
O resultado: a cabeza a funcionar como unha caldeira a plena presión, os ollos abertos no meio da noite, o relóxio a marcar pouco máis das 5, e un desacougo por todo o corpo que me fai tirar co livro aborrecido e saltar da cama. Fóra, tras os cristais, a rua está silenciosa e adormecida, ao revés ca min, que remexo na cociña e até valoro a posibilidade de poñer unha lavadora ou limpar o pó que amortalla os móveis.
Como antano.
Finalmente, fago un café e veño para o estúdio coa cunca, e acendo o portátil; mentres arranca, penso nalgunhas das cousas do dia, exames e clase de inglés incluída: cita co médico ao serao, a analítica; o sarillo da impresora desconectada: maldigo de Vapin e xuro que o traerei aqui, vivo ou morto, un dos festivos da semana que vén; mentres sinto como me arrefecen os pés e penso que o café está amargo e con pouco leite, lembro-o porfin, como se sucedese hai décadas, e asumo canto me afectou atopar a Zara na Avenida onte pola tarde.
O peor, provavelmente, a mao fria dela a tocar aquel instante a miña, os informes do remorso sobre o pé escordado de Zidane, a fria conversa á volta do frio destes dias.
Todo demasiado frio.

Móbil

Recupero o vello móbil tras levá-lo a liberar, e unha sensación de enorme contento chega con el.

Certo que pesa máis e é máis grande, que non ten cámara de fotos nen de vídeo, nen conexión posível á Rede; que tampouco é politono nen falta que lle fai; que non me lava a roupa nen me indica a presión sanguínea ou as calorias que consumin durante o dia, e demais cousas desexáveis.

Que, en definitiva, só serve para falar e intercambiar mensaxes.

Sinto-o pola miña sobriña, que agora é dona do vello móbil con cámara e as outras mil insospeitadas, imprescindíveis inutilidades.

Porque, como esquecer aquela mirada sua cando comprendeu que o seu pobre tio estava a perder o xuízo?

Statu quo

Paso a tarde de onte no taller do meu cuñado, a rifar co ordenador, case para nada: perdo a clase de inglés e chego desalentado, morto de frio, triste; escuso facer que non vexo as nuves ao lonxe, porque a ansiedade ás veces é a maior das evidéncias.

E agora asi sucede.

Veño no coche dando dente con dente, e a calefacción no tope sen dar abasto, baixo a xeada que cai no serao limpísimo. Sei que atoparei a casa vacia cando chegue, por vez primeira en cinco dias, porque xa Polis dormirá na del despois de várias tardes de exposición ao novo statu quo.

Logo contava-me mentres ceávamos: sen demora, foi baleirando armários e gavetas, reunindo a roupa en bolsas para da-la, despegando dos cuartos a presenza física da sua mai morta, que canto antes deverá tomar proporcións, fonduras e relevos de lembranza.

Nunca máis voltará á casa; non é mester que esperen por ela o frasco de perfume, as meias, a dentadura postiza, a chaqueta verde de la, as gafas de ler, as pastillas rosas.

Non quero pensar no dia en que me corresponda a min facer isto.

E ese dia chegará. Si.

Tanatório

Inesperadamente, morreu onte a mai de Polis.

Dedicado este dias a lamber feridas própias, suspendo a terápia de recuperación sentimental á base de películas e séries con alto contido en glucose para acudir ao tanatório á tarde, en canto xantei.

Evitando mirar o cadáver tras o cristal, escuito a crónica dun Polis desolado e atónito: como marchou ao traballo pola mañá sen notar nada estraño, como primeiro non deu importáncia a que ela non collese o teléfono, e como cerca do meiodia, preocupado, volveu para a casa e atopou todo igual que cando marchou, e a porta do cuarto da sua mai estava fechada, e ao entrar porque ela non respondia, foi cando comprovou que estava morta.

O médico di que deveu morrer de noite, que se lle parou o corazón e non sentiu nada porque estava a dormir, di Polis mentres me acompaña a saudar outros parentes. Reparto saúdos e apreto maos e beixo unha muller gorda e vestida de loito que é tia de Polis, irmá da morta, que me di que medrei muito e que estou mui guapo.

Abafan-me as flores e o cheiro da naftalina que van soltando alguns traxes, a presenza de todos aqueles descoñecidos que me confunden xunto a Polis cun parente, e veñen dar-me pésames e apertas, e Polis ten que axudar-me a afastá-los.

Despede-me na porta do tanatório dicendo-me que non teño por que ir hoxe ao enterro; respondo que irei, que me diga se necesita algunha cousa.

Cando xa vou perto do coche, sinto que me chama: achega-se para preguntar se pode instalar-se por uns dias na miña casa porque non se atreve a ir á del, agora que está tan vacia.

Adiante

Á terceira obteño resposta, e combinamos que nos atoparemos esa mesma fria tarde do Mércores no Parque, no banco e hora de costume, mentres Zidane aprende inglés, pero agora non é Verao: o Parque sen nenos recebe-nos xélido e hostil, e non doutro modo decorre a nosa conversa: de maos no profundo dos petos, de ollares para a frente mentres camiñamos un ao pé do outro, de siléncios que a grava que pisamos rói case dolorosamente.

Non é boa tarde esta en que unha muller xunto a min pregunta que caste de home son, ainda que non estou mui seguro de se se dirixe a min, de se son o home malvado de quen fala.

Para daquela teño o corazón endurecido, e os ouvidos fechados, e a boca seca, e tan só vexo un globiño de vafo saír da boca de dela, un globiño como o dos cómics, que baila no ar frio un intre antes de se disolver nel.

Seguin sentado naquel banco muito despois de que Zara se fose, cando o renxer dos pasos pola grava cesara e todo acougou de novo, e no ceo apareceu o luceiro.

Quixen pensar que aquilo me destruía, que volvia estar, outra vez, co corazón roto. Pero non o conseguin.

Sentin, por contra, que ía frio; que comezava a xear e viña a noite; que un dia destes a miña filla estará de santo e ainda non lle comprei o conto prometido; que a miña sobriña me pediu axuda para un exame; que a miña mai mañá fará filloas; que o mundo, en resumidas contas, segue adiante.

Cando me ergo para volver á casa, cando meto as maos nos petos do abrigo, descubro nun deles un dos caramelos que máis me gostan.

Vou-no abrindo mentres baixo os meus pés a xeada fai renxer a grava da verea.

Sigo, camiño adiante.

Forrenta

Pode ser algunha das doenzas asociadas á idade, ou mera consecuéncia dos excesos destes dias, pero esta mañá, cando ía para o traballo nen vin o sinal de saída, e a pouco máis aparezo na beiramar; para completar o dia, vou esperar a Vapin á porta do traballo ao meiodia para tomarmos un viño, e este adia-se porque esquecin que o meu amigo marchou onte para Madrid.

Duvidando mesmo da sua existéncia e de que, de confirmar-se esta, Zara tivese comigo algun tipo de relación íntima, decido-me a reanimar o móbil para enviar-lle unha mensaxe solicitando a apertura de conversacións.

Xanto na casa dos meus pais, e cando chega a resposta pola mesma covarde via (Ok. Chama-me Mércores meiodia), estou tentando quecer ao sol enfermo na cafetaria do Parque, xunto a Polis, e resumo para el a cea rusa do Venres. Pouco tardo en descobrir que non ten nengun interese na sopa shchi ou nos ingredientes do abrigo de inverno para o arenque, nen tampouco nos costumes culinários dos kazaxos ou nos bríndis con vodka.

Desvergoñado e deslinguado, relata-me aventuras de fin de semana na lua e acaba-me revelando para que pode servir un móbil con vídeo, de xeito que desde esta tarde a palavra trípode ten para min unha nova acepción vinculada a Tádsio.

A el e ao seu pedazo de lua.

Domingo

Pola mañá marcha Nona deixando atrás (e levando consigo) horas e horas de conversa, miles e miles de palavras que só en parte deron acougado algo do meu desasosego destes dias.

O móbil, silencioso como un seixo, segue adormecido enriba da mesa desde o último parte de saúde, Venres, via sms: O neno xa pousa o pé e pode saír á rua.

Pero o que pior vou levando é o tempo.

O seu paso, digo.

Antonte, cando o médico me preguntou a idade para encher a ficha, dixen-lla exactamente e sen vacilar; sen embargo, sentin a frase tan inaudita na miña voz como se dixese devo estar ovulando, ou como se dixese desde que son sacerdote, ou algunha cousa asi.

E mentres isto escrevo, vexo desde a xanela a chúvia e o vento varrer da rua as follas secas e amarelas que o Outono reclama para si.

Dignidade

Tres anos despois, e a sospeita de que as cousas seguen como estaban en canto á prevención dos naufráxios con mercadorias perigosas nas nosas costas.

Ventos

Non sei mui ben se traída polo vento do Leste ou polo vento do Norte, onde vive, pero mañá Nona chega a Ithaca e ameaza gastronomicamente con que as nosas cinturas rebasarán o seu limes, e o certo é que por unha boa conversa das nosas eu cederia até o meu direito de primoxenitura.

Non será necesário sen embargo que se afane nos lavores de costura; suturar un corazón a ponto de cruz é sempre un traballo ingrato, pero non é mester nesta ocasión, talvez por xa estar encalecido e cheo de cicatrices, ou porque ainda non percebeu toda canta desgana rezumava o móbil onte ao falar con Zara, ou porque na realidade o noso non foi máis do que un xogo falso e perigoso en que os dous acreditamos, ou non, pero que nen sequer foi necesário desfacer en alcol cando Polis ofreceu que nos emborrachásemos, pola noite, aqui mesmo.

Tampouco sei que vento o traeria a el, pero apareceu despois de cear, inesperadamente, e con el un relóxio de pulseira impresionista como presente de cumpreanos, unha lámina de Courbet que non poderei colgar en nengun lugar da casa, e unha alegria contaxiosa que funcionou como un bálsamo para este corazón cansado.

Esta noite, na nosa cea dos 11 ás 11 (que Ti travestiu inexplicavelmente en cea rusa), e á vista da situación fibrilar de Vapin, Estridente, Mirinda e Vladimir que Polis diagnostica, comprovarei se o que sucede é que zoan malos ventos para eles ou se se trata dunha epidémia.

Accidente

Mentres Europa se acatarra e Fráncia esbirra, mentres aqui a chúvia cesa e as temperaturas comezan a caír en sério, mentres a xente parece estar máis interesada polo nacemento dunha elefanta que pola morte de seis obreiros, mentres o amarelo da folla das árvores caída se instala no meu corazón, aquilo que con grande receo de Zara xa chamamos o noso, sofre na tarde de onte o maior contratempo.
Un pequeno accidente deportivo no pátio da escola leva a Zidane a urxéncias, mentres na miña cama Zara e eu, espidos, buscamos non sei que estrelas, froitos ou flores na almofada.
O móbil, apagado no fondo do bolso a petición miña, leva-nos ao caos un par de horas máis tarde: despois de se vestir para marchar, e en canto Zara o conecta, dá en cuspir a restra de chamadas perdidas, unha tras outra, que semean primeiro a alarma e despois o remorso.
Ridiculamente nu diante dela, vexo como Zara palidece improvisando explicacións e coartadas ao marido, como recolle o resto das suas cousas, como vai corredor adiante a falar polo móbil, como por último desaparece sen sequer mirar para atrás, sen mirar para min, que a sigo ainda sen vestir, perplexo e estúpido, até a porta do piso que deixou aberta.
E que fecho eu, como unha premonición.

Furtivos

Desde hai dias vemo-nos ás horas máis estrañas e algunhas veces nos lugares máis absurdos, cando ninguén nos pode ver, ou pola contra, onde nos pode ver todo o mundo levando connosco os nosos fillos respectivos, para non levantarmos sospeitas.
Movemo-nos entre as mentiras cunha lixeireza espantosa.
Asi, esta mañá Zara substiturá unha compañeira no almacén, pero en realidade estará aqui comigo.
Cada serao, durante as clases de inglés de Zidane, espero diante da académia sen despegar o pé do pedal, e en canto o cativo desaparece no portal e Zara entra no coche, corremos velozmente para esta casa; nen aparco no garaxe: unha hora despois, acalorados, mal vestidos e tristes, faremos o camiño á inversa, e Zara recollerá a Zidane para levá-lo á casa.
A casualidade fai que cada dia batamos cos carriños no supermercado, que coincidamos na biblioteca, que eu pase polas Cortiñas de San Román á hora en que ela cruza con Zidane, que entremos a tomar algo ás mesmas horas e nos mesmos locais para sentir-nos obrigados a compartir mesa.


Sinto que isto é extenuante para os dous, e non sei canto seremos capaces de soportá-lo.
Tamén pesa no ánimo ese futuro envolto en nebulosas: as lágrimas asoman aos ollos de Zara un dia si e outro tamén, e nas nosas conversas hai palavras que nunca dan aparecido.
Desde a semana pasada estou no meio do camiño da nosa vida, e empezo a pensar se a nova via escollida non será novamente unha via sen saída.

Presentacións

Perfeitamente escollida para un escuro serao de Todos os Santos, vou con Vapin ver a nova película de Tim Burton. Muito máis tenra que o Pesadelo, coa que alguns a levan comparado, e máis dinámica e redonda que Charlie, que a muitos (non a min) defraudou.
E tamén unha magnífica oportunidade para as presentacións.
En canto pasamos ao vestíbulo do cine, gardando eu ainda na carteira o cámbio e o pedaciño da entrada, Vapin chama-me a atención sobre un neno de cazadora verde que exixe que lle compren millo no ambigu; sua mai traballa nunha cadea de roupa e seu pai non, pero hai quen lle atopa parecido cun actor americano.
Desexando que a terra me tragase, pasamos xunto a eles; o neno devorador de lambonadas é quen decide a sorte da escena ao dicer-lle a sua mai que me mire, e daquela ten que me saudar-me, e eu a ela, e o marido cámbia de mao o enorme vaso de papel encerado para tender-me a mao mentres Zara explica que me coñece deste Verao no Parque, que teño unha nena e que a levava aos colúmpios, e que dávamos xuntos a merenda aos nosos, e isto e aquilo mentres el me sacode a mao con pouco vigor, case brandamente penso agora, e tatexo calquer cousa con tal de terminar aquel papelón que a Vapin diverte tanto como a mellor comédia, dirá logo, sentados xa os dous na penumbra do salón.
Por fortuna, escolleran a outra película.
Cando saímos, tomando algo mentres fóra a noite se tornava máis e máis hostil, Vapin di que estou completamente tolo se creo que a história con Zara sairá ben; ainda máis: pregunta-me con que parte do corpo podo estar soñando que Zara algun dia...

Mensaxe

Mentres almorzo, chega esta mañá unha mensa de Polis enviada onte desde Paris, onde quer pola latitude quer pola lonxitude, ou pola vantaxe que a altura da Torre representa, a lua é ben máis fácil de atinxir.
Mañá ou pasado quedarei con Polis, como sempre, e contará-me como resultou o aloxamento que lle recomendei, esta vez en camas separadas, e as visitas aos museus, os garitos e os bairros da cidade; mañá ou pasado tamén me dará o regalo de costume: só espero que nesta ocasión non sexa lenceria, como a outra vez.