Camiño primitivo

Sen saber mui ben como nen por que, argallamos os superviventes do ano pasado retomarmos a camiñada, esta vez por outro lado; temos mala sorte cos camaradas escollidos: a Mer, apesar do ioga ou xustamente por el, dana-se-lle o lombo a semana pasada; e a Ti xorde-lle unha bocha nun pé un dia antes do esperável.
Asi que, con Cris e Vapin, boto a andar polo primitivo camiño que leva de Astúrias a Compostela, e que, pasando por diante da casa dos meus pais, atravesa a cidade de Ithaca e máis abaixo o seu manso rio para dar no vello lazareto.
Tan cedo nesta mañá de festivo, a vella Ithaca parece máis medieval do que nunca nas ruelas viciñas da Catedral: cheira a mexo dos bebedores da noite anterior, e ainda cruzamos algun deles que vai marcando o itinerário por recantos anegados ou vomita sobre a erva; asoman tamén ás portas de bordeis coma covachas as putas tristes e olleirosas, como fan hai séculos para tentar os peregrinos ao paso.
Dos case vinte kilómetros que virian até San Romao, pouco que contar salvo léguas de asfalto, e unha total soedade que de cando en vez esmagava o ruído dun tractor e os cans que ladravan contra nós que camiñávamos.
Tamén un inesperado encontro co pasado: Seoane, a 7 kilómetros de Ithaca, do outro lado do rio e entre as árvores, o lugar onde se foi esconder meu avó nunha noite de 1936, facendo por salvar a vida.