sábado, 20 de maio de 2006

Teimas

Hai que recorrer á paciéncia e a un tirarrollas para que meu pai a conte, pero porfin arranca a história e o meu avó volve escapar pola horta e a miña avoa, rodeada de fillos pequeniños, volve entreter os falanxistas no portal, secando as maos no mandil.
Acabamos de xantar e veñen os cafés; meu pai pon agora o seu a enterrar ao pé da figueira a escopeta de postas, ben engraxada e embrullada nun hule, para nada: estaría completamente oxidada ao fin da guerra, e el, atravesando montes, searas, corredoiras sen luz, tivo que agachar-se en Seoane.
Non sei a que vén esa teima tua e de tododiós por remexer en todo aquilo, como se fóseis conseguir algo.
Non sabe tampouco que, desde que lembrei a história ao pasar por Seoane, levo toda a semana a cismar no meu avó, teimoso: cantas veces se afastaria dos camiños receando das sombras, cantas volveu a eles guiando-se pola lua e o instinto, cantas errou e volveu errar e desfixo o andado, cantas se desesperou desorientado, sen atrever-se a chamar nas portas fechadas por non comprometer ou comprometer-se, canto desalento, canto terror, canta pena non teria sentido até que porfin chegou o sobresalto da alva, e co dia se apareceu na casa do seu compadre para que o gardase unhas semanas até que puidese voltar.
Todo por estar nun sindicato e contar que votara a Frente Popular, di ainda meu pai como epílogo antes de ir adormecer diante do informativo.
Eu calo a boca, miro para a miña mai, e acabo o café.

2 comentarios:

Endimion dixo...

Mi abuelo, en cambio, no pudo volver. No podemos dejar que la memoria de todos esos hombres y mujeres se pierda para siempre. Un saludo.

i.a. dixo...

os velhos passarom feio daquela, e agora é perfeitamente comprensível que nom queiram falar daquela época, acho, mais se nom, como havemos nós saber?